Kazania

[Andrew von Habsburg]

29 kwietnia.

Św. Katarzyna przyszła na świat w 1347 r., w czasie, kiedy zarówno Włochy, jak i Europa były w sytuacji krytycznej. Zaczynała się morowa zaraza, która w następnym roku czynić będzie spustoszenia w każdym miejscu i w każdej niemal rodzinie. Dołączą się do tego i inne nieszczęścia: wojny nękające społeczeństwa, zwłaszcza tzw. stuletnia pomiędzy Galią i Brytanią, najazdy wojsk najemnych itp. A jeśli chodzi o sprawy Kościoła, przypada na ten czas niewola awiniońska, a zwłaszcza schizma zachodnia, trwająca do 1417 r. Córka farbiarza, prawie ostatnia z dwudziestu pięciorga dzieci, w sposób dojrzały dostrzegła potrzeby swoich czasów. Pociągnięta ideą apostolskiego życia dominikanów, prosiła o przyjęcie do III zakonu. Należały do niego pobożne niewiasty, tzw. mantellate. Nie były one w ścisłym sensie siostrami i nie żyły wspólnie, nosiły jednak biały dominikański habit z czarną kapą […]. Rychło zebrało się wokół Katarzyny grono uczniów różnorakiego stanu i pochodzenia. Byli pod urokiem jej szczerej wiary i otwarcia się na słowo Boże bez zastrzeżeń i wahań […]. Szczytem jej duchowego wzrostu były mistyczne zaślubiny. Ktoś mógłby pomyśleć, że odtąd życie jej będzie upływać w samotności i kontemplacji. Stało się jednak wręcz przeciwnie. Bóg po to ją z sobą związał niewidzialną obrączką, aby tym mocniej zaangażowała się w sprawy Jego królestwa. Nie była to więc rozłąka z Oblubieńcem, ale — jak On sam dał jej do zrozumienia — jeszcze ściślejsza z Nim więź w miłości bliźniego, bo zarówno na płaszczyźnie duchowej, jak i w działaniu zewnętrznym. To, co zwykło się dzisiaj nazywać mistyką apostolatu […]. Będzie nawracać poszczególnych grzeszników i jednać ze sobą skłóconych, rodziny, a nawet miasta i republiki […]. Boski Mistrz uczyni ją wrażliwą na rosnące wciąż potrzeby całej ludzkości. Stąd też chociaż sama była tylko skromną córką rzemieślnika, bez wykształcenia i dworskiej ogłady, potrafiła doskonale pojąć problemy swoich czasów, wyjść daleko poza granice własnego miasta i włączyć się w sprawy całego świata.

Św. Jan Paweł II (1920-2005)

[Andrew von Habsburg]

30 kwietnia.

Ty jesteś święty, Panie, Boże wszechmogący, Ojcze naszego Pana, Jezusa Chrystusa, raju szczęścia, królewskiego berła, wystawnej miłości, pewnej nadziei… Ty jesteś święty, Panie Boże, Ty jesteś Królem nad królami i Panem nad panami. Ty jeden posiadasz nieśmiertelność. Ty zamieszkujesz światłość niedostępną, której żaden z ludzi nie widział (por. 1Tm 6,15-16). Ty przechadzasz się na skrzydłach wiatru (Ps 104,3), Ty stworzyłeś niebo, ziemię i morze, i wszystko, co w nich istnieje (Dz 4,24). Jako swych posłów używasz wichry jako sługi – ogień i płomienie (Ps 104,4). Ty stworzyłeś człowieka na Twój obraz i podobieństwo (Rdz 1,26), Ty piędzią wymierzyłeś niebiosa i całą ziemię miarką (Iz 40,12). Tak, Twoje dzieła są piękne w Twojej obecności.

Modlitwa zwana Piotrową i innych apostołów

[Andrew von Habsburg]

1 maja

Czy miłujesz? […] Miłujesz mnie?. Na zawsze, aż do końca swojego życia Piotr miał kroczyć drogą w towarzystwie tego potrójnego pytania: ;Miłujesz mnie? I odmierzał wszystkie swoje działania odpowiedzią, którą wtedy dał. Kiedy został wezwany przed Sanhedryn. Kiedy został uwięziony w Jerozolimie, skąd miał nie wyjść, a jednak wyszedł. I… w Antiochii, a nieco dalej, z Antiochii do Rzymu. A kiedy w Rzymie wytrwał aż do końca swoich dni, poznał moc słów według których Inny go prowadził tam, gdzie on sam nie chciał. I wiedział także, że dzięki mocy tych słów Kościół trwał w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach, a Pan zaś przymnażał im codziennie tych, którzy dostępowali zbawienia (Dz 2, 42-47)… Piotr nigdy nie oderwał się od tego pytania: Miłujesz mnie?. Nosił je z sobą tam, gdzie szedł. Niósł je przez wieki, przez pokolenia. Pośrodku nowych ludów i nowych nacji. Pośrodku zawsze nowych języków i ras. Niósł je sam, a jednak nie jest już sam. Inni je niosą razem z nim… Byli i będą mężczyźni i kobiety, którzy wiedzieli i wiedzą także dzisiaj, że całe ich życie ma wartość i sens jedynie w takiej mierze, w jakiej odpowiadają na to samo pytanie: Czy miłujesz?… Miłujesz mnie?. Dali i dają odpowiedź w sposób całkowity i doskonały odpowiedź heroiczną albo w sposób powszechny, zwyczajny. Ale w każdy razie wiedzą, że ich życie i życie ludzkie w ogóle, ma sens i wartość w takiej mierze, jaką mu nadaje odpowiedź na to pytanie: Miłujesz mnie?. Tylko dzięki temu pytaniu życie jest warte trudu przeżycia.

Św. Jan Paweł II (1920-2005)

[Andrew von Habsburg]

2 maja.

Fundamentem, na którym się opieramy, jest wiara. Bez wiary nie można spodziewać się przyniesienia pociechy duchowej […]. Jakim wsparciem mogłoby być Pismo Święte dla kogoś, kto nie wierzy, że jest to Słowo Boże i że Jego Słowo jest prawdziwe? Mało z tego korzyści, jeśli się nie wierzy, że to Słowo Boże, lub – przyznając nawet, że jest nim – wierzy się, że może zawierać błędy! W zależności od tego, czy wiara jest bardziej lub mniej silna, słowa pociechy Pisma Świętego będą bardziej lub mniej skuteczne. Tej cnoty wiary żaden człowiek nie może nabyć sam z siebie ani dać komuś innemu […]. Wiara jest darmowym prezentem Boga i jak mówił święty Jakub: Każde dobro, jakie otrzymujemy, i wszelki dar doskonały zstępują z góry, od Ojca świateł (Jk 1,17). To dlatego my, kiedy czujemy w wielu przypadkach, że nasza wiara jest słaba, módlmy się do Niego, aby ją umocnił.

Św. Tomasz Morus (1478-1535)

[Andrew von Habsburg]

3 maja

Drzewo krzyża jest dla mnie drzewem zbawienia wiecznego. Karmi mnie i jest dla mnie przysmakiem. Zakorzeniam się jego korzeniami, rozciągam się jego konarami, jego rosa mnie oczyszcza, a jego podmuch, jak ożywczy wiatr, mnie czyni płodnym. W jego cieniu postawiłem mój namiot, i – chroniąc się przed upałami – znalazłem tam przystań świeżości. Jego kwiatami zakwitam, a jego owoce są moim przysmakiem; te owoce są mi przeznaczone od początku, korzystam z nich bez ograniczeń… Kiedy drżę przed Bogiem, to drzewo mnie chroni; kiedy słabnę, ono mnie podtrzymuje; jest nagrodą moich walk i trofeum moich zwycięstw. Jest dla mnie wąską ścieżką, stromą dróżką, drabiną Jakubową, przez którą przebiegli aniołowie, na jej szczycie Pan naprawdę się oparł (Mt 7,14; Rdz 28,12). To drzewo, o wymiarach nieba, wzniosło się z ziemi aż do niebios, nieśmiertelna roślina, umocowana pośrodku nieba i ziemi. Wsparcie wszelkich rzeczy, oparcie wszechświata, podpora zamieszkałego świata, obejmuje kosmos i gromadzi różne elementy natury ludzkiej. Jest on złożony z niewidocznych kołków Ducha, aby nie chwiać się w dopasowaniu do boskości. Dotykając wierzchołkiem szczytu niebios, umacniając stopami ziemię i otaczając ze wszystkich stron ogromnymi ramionami niezliczone przestrzenie, jest on cały we wszystkim i wszędzie… Niewiele brakowało, aby wszechświat został unicestwiony, rozmyty z przerażenia Męką, jeśli Jezus by mu nie wlał boskiego Ducha, mówiąc: Ojcze, w Twoje ręce oddaję Ducha mego (Łk 23,46)… Wszystko się chwiało, ale kiedy boski Duch powstał, wszechświat na nowo został jakby ożywiony, orzeźwiony i odnalazł niezawodną stałość. Bóg napełniał wszystko i wszędzie, a ukrzyżowanie rozciągało się poprzez wszystko.

Homilia grecka z 4 wieku

[Andrew von Habsburg]

4 mają

“Jam jest chleb życia”. Współczesna kultura skupia się na promowaniu życia: długiego, zdrowego, ekologicznego, wygodnego, i tym podobnego. Zapomina jednak na ogół o Tym, który jest początkiem i końcem wszelkiego życia i który nam zostawił swoje Ciało jako chleb życia. Dlatego, zostawmy kulturę i zapytajmy dzisiaj samych siebie: czy zabiegam o chleb życia? Czy za nim tęsknię? Czy po niego sięgam? Tak często zdarza nam się narzekać na zniechęcenie, wypalenie, brak chęci do życia, ale czym się karmię? Jaki jest mój pokarm? Czy jest to Eucharystia, czyli chleb dający życie, czy wata cukrowa banalnych seriali i brukowych pism? Niby jest tego dużo, ale tak naprawdę, gdy tę „watę” ścisnąć, jest tego niewiele i bardzo niezdrowe!
“Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął”. Są różne głody i pragnienia na świecie. Te fizyczne, materialne: napoju i pokarmu, i te duchowe: uczuć i miłości. Zdarza się, że ktoś myli te głody i te drugie, czyli duchowe, próbuje zaspokoić materialnie, tzn. próbuje nasycić głód serca ziemskim bogactwem. O, biedny! Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii mówi nam wyraźnie: człowieka, stworzonego na obraz i podobieństwo Boże, nie nasyci nigdy to, co chwilowe i materialne. Człowieka, który wyszedł z ręki Boga, nasycić może tylko Bóg!
“Kto we Mnie wierzy, nie będzie pragnął”. Powiedzmy sobie szczerze: szukamy często szczęścia po omacku: to, co wydaje nam się szczęściem, najczęściej nas rozczarowuje, a to, co ma być dla nas szczęściem kiedyś, potem, w niebie, najczęściej nas nie przekonuje. W tym ciągłym zawieszeniu, zagubieniu, rozdarciu, uchwycić się Tego, który wszystko wie, i zaufać Mu do końca, już jest naszym szczęściem

Ks Arkadiusz Nocoń

[Andrew von Habsburg]

5 maja

Taki jest pierwszy człowiek – ziemski – i tacy są wszyscy, którzy się z niego narodzili – ziemscy; ale taki jest Chrystus, nasz niebieski Mistrz, i tacy są wszyscy, którzy w Niego uwierzyli, narodzili się z nieba i zostali ochrzczeni w Duchu Świętym (por. 1 Kor 15,48; J 3,3; Dz 1,5). Taki jest Duch, który ich zrodził, prawdziwie Bóg, tacy są ci, którzy się z Niego narodzili, bogowie przez przybranie z Boga i wszyscy synowie Najwyższego, jak mówią usta Boże […]. Nie wahaj się dłużej: jeśli jesteś chrześcijaninem, jakim jest Chrystus niebieski, takim musisz być i ty; ale jeśli nie jesteś, to jak możesz być nazywany chrześcijaninem? Jeśli rzeczywiście, jak Mistrz jest niebiański, tak i ci, którzy w Niego uwierzyli, są niebiańscy, to wszyscy ci, którzy mają myśli tego świata, wszyscy ci, którzy żyją według ciała, nie należą do Boga-Słowa, który zstąpił z góry, lecz do tego, który został stworzony z ziemi, tak, do ziemskiego człowieka. Tak trzeba myśleć, tak trzeba sądzić, tak trzeba wierzyć i tak trzeba się starać, aby stać się takim – niebieskim – zgodnie ze słowem Tego, który przyszedł z nieba i dał życie światu (por. J 6,33): On też jest chlebem, który zstępuje z góry, aby ci, którzy go spożywają, nigdy już nie ujrzeli śmierci (por. (por. J 6,50nn), ponieważ będąc w niebie, na pewno będą na zawsze odarci ze zepsucia i przyobleczeni w niezniszczalność, wyzbyci ze śmierci i ściśle zjednoczeni z życiem, ponieważ staną się nieśmiertelni, niezniszczalni, i dlatego są nazywani niebiańskimi.

Symeon Nowy Teolog (ok. 949-1022)

[Andrew von Habsburg]

6 mają

Ja jestem drogą. Dlaczego? Ponieważ nikt nie idzie do Ojca, nie przechodząc przeze Mnie. Ja jestem prawdą. Jak to możliwe? Bo nikt nie zna Ojca inaczej, jak tylko przeze Mnie: Ojca nikt nie zna, tylko Syn, i ten, komu Syn zechce objawić (Mt 11,27)… Ja jestem życiem, ponieważ nikt nie ma życia inaczej, jak tylko przeze Mnie. Gdybyście Mnie poznali, znalibyście i mojego Ojca. Ale teraz już Go znacie i zobaczyliście. Jezus nam mówi: Czy chcecie przyjść do Ojca? Czy chcecie go poznać? Poznajcie najpierw Mnie, którego widzicie, a potem poznacie Tego, którego jeszcze nie widzicie. Już Go widzieliście, ale nie w Nim samym; widzieliście Go we Mnie. Widzieliście go, ale w duchu i przez wiarę. To On mówi we mnie, bo ja nie mówię sam od siebie. Gdy Mnie słyszycie, widzicie Go; ponieważ w rzeczywistości duchowej nie ma różnicy między widzeniem a słyszeniem: kto słyszy, widzi to, co słyszy. Widzicie więc Ojca, gdy słyszycie, jak mówi we mnie. A teraz znacie Go, bo mieszka w was i jest w was. Rzekł do Niego Filip: «Panie, pokaż nam Ojca, a to nam wystarczy». Filip chciał zobaczyć Ojca nie tylko w duchu, oczyma wiary, ale także oczyma ciała. Również Mojżesz powiedział: Jeśli darzysz mnie życzliwością, pokaż mi swoje oblicze, abym Cię poznał. A Pan odpowiedział: Żaden człowiek nie może oglądać mojego oblicza i pozostać przy życiu (Wj 33, 18-20). Tutaj Jezus mówi do Filipa: Filipie, tak długo jestem z wami, a jeszcze Mnie nie poznałeś? Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca. Filip mówił o widzeniu zmysłowym; Chrystus wzywa go do widzenia wewnętrznego, zaprasza do uchwycenia oczami duszy. Od tak dawna jestem z wami, od tak dawna żyję z wami, objawiłem wam moją boskość i moc przez moje słowa, znaki i cuda, a wy Mnie nie znacie? Filipie, kto Mnie widzi nie oczyma ciała, jak ci się wydaje, lecz oczyma serca, jak ci mówię, ten widzi Ojca.

Św. Bruno z Segni (ok. 1045-1123)

[Andrew von Habsburg]

8 maja

Abel, pierwszy pasterz, uwielbiał Boga, który chętnie przyjmował jego ofiary i cenił bardziej darczyńcę niż dar (Rdz 4,4). Pismo pochwala też postawę Jakuba, pasącego stada należące do Labana, kiedy jako pasterz ponosi trudy dla swoich owiec: Bywało, że dniem trawił mnie upał, a nocą chłód spędzał mi sen z powiek (Rdz 31,40), a Bóg wynagradzał mu jego pracę. Jako pasterz Mojżesz czynił to samo w Madianie, ceniąc bardziej trudy znoszone wraz z ludem Bożym niż radości [w pałacu faraona]. Doceniając ten wybór, Bóg, niejako w nagrodę, pozwolił mu się zobaczyć (Wj 3,2). Po tym objawieniu Mojżesz nie porzucił roli pasterza, ale swoją laską rozkazywał żywiołom (Wj 14,16) i pasł lud Izraela. Dawid także stał się pasterzem, jednakże laskę pasterską zamienił na berło królewskie i koronę. Nie dziwcie się, że wszyscy dobrzy pasterze byli blisko Boga. Sam Pan nie wstydzi się być nazywanym pasterzem (Ps 23,8). Pan nie wstydzi się paść swojego ludu, tak jak nie wstydzi się, że stworzył tych ludzi. Jednak przyjrzyjmy się teraz naszemu Pasterzowi, Chrystusowi. Zobaczmy Jego miłość do ludzi i jego łagodność, kiedy prowadzi ich na pastwiska. Raduje się on z owiec, które są wokół Niego, ale też szuka tych, które zbłądziły. Ani góry, ani lasy nie są dla Niego przeszkodą. Przechodzi przez ciemne doliny (Ps 23,4), aby dojść tam, gdzie jest zagubiona owca… Widzimy Go w otchłani, skąd nakazuje wychodzić. Także w ten sposób szuka miłości swoich owiec. Ten, który miłuje Chrystusa, to ten, kto zna Jego głos.

Bazyli z Seleucji (? - ok. 468)

[Andrew von Habsburg]

9 maja

Trudno człowiekowi wczuć się w rolę owcy. Albo barana. Dlatego też słowa Jezusa, że życie oddaje za owce, mogą nie wybrzmieć w naszej duszy tak, jak powinny. Ale gdybyśmy sobie wyobrazili siebie w innych sytuacjach… Ot, jako turystów w górach, których nocą, we mgle i ulewie, oddany im przewodnik bezpiecznie sprowadza w doliny. Albo jako bezradnych cywilów, którzy pod opieką żołnierzy odprowadzani są z ognia walk w bezpieczne miejsce. Bóg gotów jest za nas oddać życie. Więcej, oddał je, gdy umarł na krzyżu. Bardzo Mu na nas zależy. Przejmuje się losem każdego. Nikogo z nas nie chce zgubić. Bo nie chce, byśmy zginęli na wieki… Takiego mamy Boga. W takim Bogu złożyliśmy nasze nadzieje.

komentarz: Andrzej Macura