Kazania

[Andrew von Habsburg]

17 kwietnia.

Oto dzień, który Pan uczynił: radujmy się zeń i weselmy (Ps 118,24) […]. Jako chrześcijanie jesteśmy zrodzeni dla Królestwa Bożego, począwszy od naszego wczesnego dzieciństwa […], ale choć rozumiemy tę prawdę i wierzymy w nią, to przychodzi nam ona z trudem i długie lata zajmuje nam zrozumienie tego przywileju. Nikt, rzecz jasna, nie pojmuje tego całkowicie […]. I tego wielkiego dnia, dnia nad dniami, kiedy Chrystus powstał z martwych, oto jesteśmy jak małe dzieci […] których oczy nie są zdolne zobaczyć, a serca zrozumieć, kim jesteśmy […]. Oto dzień Wielkanocy – powtórzmy to sobie raz jeszcze, z wielkim szacunkiem i w wielkiej radości. Jak dzieci mówią: Oto wiosna albo Oto morze, jednocześnie próbując zrozumieć […], tak i my mówmy Oto dzień nad dniami, dzień Pański (Ap 1,10 grecki), dzień Pana. Oto dzień, kiedy Chrystus powstał z martwych, dzień, w którym dał nam zbawienie. To dzień, który czyni nas większymi, niż potrafimy to pojąć. To dzień naszego odpoczynku, naszego prawdziwego szabatu; Chrystus wszedł do swojego spoczynku (Hbr 4), a my razem z Nim. W sensie przenośnym ten dzień przeprowadza nas przez grób i bramy śmierci aż do czasu spoczynku na łonie Abrahama (Dz 3,20; Łk 16,22). Mamy już dosyć zmęczenia, ponurości, znużenia, smutku i wyrzutów sumienia. Mamy już dosyć tego świata, który daje się we znaki. Mamy dosyć jego hałasu i wrzawy; jego najlepsza muzyka jest tylko hałasem. Teraz jest milczący spokój i ta cisza przemawia […]; taka jest teraz nasza szczęśliwość. Zaczęły się dni spokojne i pogodne, a Chrystus dał usłyszeć szmer łagodnego powiewu (1 Krl 19,12), ponieważ świat milczy. Zdejmijmy tylko z siebie świat, a odziejmy się w Chrystusa (Ef 4,22; Rz 13,14) […]. Niech to odarcie będzie dla nas przybraniem rzeczy niewidzialnych i niepodlegających zepsuciu! Obyśmy mogli wzrastać w łasce i poznaniu naszego Pana i Zbawiciela, w każdym okresie, rok po roku, aż weźmie On nas ze sobą […] do Królestwa Jego Ojca i naszego Ojca, Jego Boga i naszego Boga (J 20,17).

Św. John Henry Newman (1801-1890)

[Andrew von Habsburg]

18 kwietnia

Błogosławiony Król, który przychodzi w imię Pańskie (Łk 19, 38)… Oddycha się atmosferą radości. Jezus rozbudził w sercu wiele nadziei, zwłaszcza wśród ludzi pokornych, prostych, biednych, zapomnianych, tych, którzy się nie liczą w oczach świata. Potrafił On zrozumieć ludzkie niedole, ukazał oblicze miłosierdzia Bożego, pochylił się, by uzdrowić ciało i duszę. Taki jest Jezus. Takie jest Jego serce, które patrzy na nas wszystkich, patrzy na nasze choroby, na nasze grzechy. Wielka jest miłość Jezusa. I tak wkracza do Jerozolimy, z tą miłością, i patrzy na nas wszystkich! Jezus jest Bogiem, ale uniżył samego siebie, aby iść z nami. Jest naszym przyjacielem, naszym bratem… I to jest pierwsze słowo, jakie chcę wam powiedzieć: radość! Nigdy nie bądźcie ludźmi smutnymi: chrześcijanin nigdy nie może być smutny! Nie poddawajcie się zniechęceniu! Nasza radość nie pochodzi z posiadania wielu rzeczy, ale rodzi się ze spotkania Osoby: Jezusa, z tego, że wiemy, iż będąc z Nim, nigdy nie jesteśmy sami, nawet w chwilach trudnych, nawet kiedy na drodze życia napotykamy problemy czy trudności, które wydają się nie do pokonania, a jest ich tak wiele! Wówczas przychodzi nieprzyjaciel, przychodzi diabeł, wielokrotnie w masce anioła, i podstępnie wypowiada swoje słowo. Nie słuchajcie go! Idźmy za Jezusem! My towarzyszymy Jezusowi, idziemy za Nim, ale przede wszystkim wiemy, że to On nam towarzyszy i bierze nas na ramiona: na tym polega nasza radość, nadzieja, którą musimy wnosić w nasz świat. I, proszę was, nie pozwólcie wykraść sobie nadziei! Tej nadziei, którą daje nam Jezus.

Papież Franciszek

[Andrew von Habsburg]

20 kwietnia.

Jaki jest wewnętrzny powód żyzności słowa Bożego? Ponieważ Chrystus jest zawsze żywy; zawsze jest Bogiem, który zbawia i ożywia […] Jednakże, uwzględniając istniejące różnice, prawdą jest, że sama osobą Jezusa jest także Jego słowem; i co było prawdą wczoraj, jest nią także w obecnych czasach. Chrystus zawsze żyje w duszy sprawiedliwego, Pod niezawodnym kierownictwem tego wewnętrznego Mistrza, dusza… wnika w boską jasność, Chrystus jej daje swojego Ducha – pierwszego autora Świętych Ksiąg, aby tam przeniknęła wszystko, nawet nieskończone głębokości (por. 1Kor 2,10). Kontempluje cuda Boże wobec ludzi; bada – dzięki wierze – boskie proporcje tajemnicy Chrystusa, i to cudowne widowisko, którego jasność i blask ją oświecają, przenikają, przyciąga, zachwyca, dźwiga, przenosi i przemienia. Dusza odczuwa to samo, co uczniowie Z Emaus, kiedy Chrystus Jezus raczył im wyjaśniać święte księgi: Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?. Cóż zadziwiającego w tym, że od momentu, kiedy dusza, oczarowania i zdobyta tym żywym słowem, przenikającym aż do… szpiku (Hbr 4,12), przyswaja sobie modlitwę uczniów: Zostań z nami, Panie. O Ty, niezrównany Mistrzu, niezawodne światło, nieomylna prawdo, jedyne prawdziwe życie naszych dusz!? Uprzedzając te pobożne pragnienia, Duch Święty przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami (Rz 8,26) i które są prawdziwą modlitwą. To gwałtowne pragnienia posiadania Boga, życia tylko na chwałę Ojca i Jego Syna, Jezusa. Miłość, powiększona i żywsza w kontakcie z Bogiem, ogarnia wszelkie moce duszy, umacnia ją i czyni hojną, aby doskonałe spełniła wszelkie wole Ojca i zdała się całkowicie na boskie zamiary.

Bł. Kolumban Marmion (1858-1923)

[Andrew von Habsburg]

30 kwietnia.

Składam dzięki Jezusowi Chrystusowi, naszemu Bogu, że wzbudził nam taką mądrość. Odkryłem, że byliście zjednoczeni w niewzruszonej wierze, przygwożdżeni ciałem i duchem – jeśli mogę się tak wyrazić – do krzyża Pana Jezusa Chrystusa, umocnieni Jego krwią w miłości, całkowicie przekonani, że nasz Pan jest prawdziwie pochodzącym według ciała z rodu Dawida (Rz 1,3), Synem Boga z woli i mocy Bożej, prawdziwie zrodzonym z dziewicy, ochrzczonym przez Jana, by wypełnić wszystko, co sprawiedliwe (Mt 3,15); prawdziwie przebitym gwoździami za nas w swoim ciele za Poncjusza Piłata i Heroda tetrarchy. I to owocom krzyża oraz Jego boskiej i błogosławionej Męki zawdzięczamy życie. Bo przez swoje zmartwychwstanie zatknie chorągiew (Iz 5,26) dla przyszłych wieków, aby wybrać świętych i wiernych między żydami i poganami i ich zgromadzić w jednym ciele – Kościele (Ef 2,16). Przyjął wszystkie te cierpienia dla nas, dla naszego zbawienia. I cierpiał prawdziwie, jak i prawdziwie zmartwychwstał. A Jego Męka nie była, jak twierdzą niektórzy bezbożnicy, jedynie pozorem… Dla mnie, wiem to i wierzę, że nawet po swoim zmartwychwstaniu Jezus był w ciele. Kiedy przybył do Piotra i jego towarzyszy, powiedział im: „Dotknijcie się Mnie i przekonajcie: duch nie ma ciała ani kości, jak widzicie, że Ja mam” Wkrótce dotknęli go i uwierzyli. Ta bliska jedność z Jego ciałem i duchem pomogła im stawić czoła śmierci i pokazać się silniejszymi niż ona. Po zmartwychwstaniu Jezus jadł i pił z nimi, jak istota cielesna, chociaż stał się jednym duchem z Ojcem. Przypominam wam te prawdy, moi umiłowani, wiedząc jednocześnie, że to jest także waszym wyznaniem wiary.

Św. Ignacy Antiocheński (? – ok. 110)

[Andrew von Habsburg]

22 kwietnia.

A gdy ranek zaświtał, mówi Ewangelia, Jezus stanął na brzegu. Jednakże uczniowie nie wiedzieli, że to był Jezus. […] Cały świat zanurzył się w niepewności i zastanawiał się, czy śmierć Stworzyciela nie pogrążyła go ponownie w pierwotnych ciemnościach i chaosie (Rdz 1,2). Ale nagle, w świetle swego zmartwychwstania, Pan przywraca dzień i ukazuje światu znajome oblicze. Wskrzesił ze sobą i w swojej chwale wszystkie istoty, które widział smutne i przygnębione. A gdy ranek zaświtał Jezus stanął na brzegu.: On nadchodzi […] rozproszyć wątpliwości, uciszyć burze, ukoić nieład, umocnić w swoim własnym bezruchu podstawy ziemi, które zostały tak nagle zachwiane. I przychodzi przywrócić światu wszelką gorliwość wobec jego Pana. A gdy ranek zaświtał, Jezus stanął na brzegu. Przede wszystkim, by doprowadzić swój Kościół do portu wiary – ten Kościół, w którym uczniowie są zabawką gorzkich fal. Zastał ich pozbawionych wiary, bez ludzkich sił, i dlatego woła do nich: Dzieci!. Dzieci, macie coś do jedzenia?. Jest tam Piotr, który się go zaparł, Tomasz, który wątpił, Jan, który uciekł […], a On zaprasza ich do jedzenia jak dzieci. W ten sposób Jego człowieczeństwo wzywa ich do łaski, chleb do ufności, pokarm do wiary, Nie uwierzyliby bowiem, że zmartwychwstał ze swoim ciałem, gdyby nie widzieli Go jedzącego jak ludzie. Oto dlaczego Ten, który karmi wszelkie stworzenie, prosi o jedzenie – On, Chleb (J 6,35), je, ponieważ nie jest głodny ich pokarmu, ale ich miłości.

Św. Piotr Chryzolog (ok. 406-450)

[Andrew von Habsburg]

23 kwietnia.

Słyszeliście, co mówi Pan do uczniów po zmartwychwstaniu. Posyła ich głosić Ewangelię i uczynili to. Posłuchajcie: Ich głos się rozchodzi na całą ziemię i aż po krańce świata ich mowy (Ps 19,5). Krok po kroku Ewangelia dotarła aż do nas i do krańców ziemi. Zwracając się w kilku słowach do uczniów, Pan wskazuje, co powinniśmy robić i w czym pokładać nadzieję. Mówi bowiem, jak usłyszeliście: Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony. Prosi nas o wiarę i daje nam zbawienie. Wobec tak cennego daru to, o co nas prosi, jest niczym. Synowie ludzcy przychodzą do Ciebie, chronią się w cieniu Twych skrzydeł… poisz ich potokiem Twoich rozkoszy. Albowiem w Tobie jest źródło życia (Ps 36,8nn). Jezus Chrystus jest źródłem życia. Zanim źródło życia do nas dotarło, posiadaliśmy jedynie zbawienie ludzkie, podobne jak zwierzęta, o czym mówi psalm: Niesiesz, Panie, ocalenie ludziom i zwierzętom (Ps 36,7). Ale teraz źródło życia przyszło do nas, źródło życia umarło za nas. Czy odmówi nam życia Ten, który za nas dał swoją śmierć? On jest zbawieniem, a to zbawienie nie jest marne, jak tamto. Dlaczego? Ponieważ nie przemija. Przybył Zbawiciel. Nie żyje, ale zabił śmierć. W Nim śmierć znalazła swój kres. Przyjął ją i zabił. Gdzie zatem jest teraz śmierć? Szukaj jej w Chrystusie, ale w Nim jej nie znajdziesz. Była w Nim, ale tam umarła. O życie, jesteś śmiercią śmierci! Nabierzcie odwagi: ona umrze także w nas. To, co dokonało się w Głowie, dokona się także w członkach i śmierć umrze też w nas.

Św. Augustyn (354 - 430)

[Andrew von Habsburg]

24 kwietnia.

Jezus rzekł do nich: Pokój wam! (J 20,19). Powiedział Pokój wam! trzy razy, bowiem trzy razy Pan przywrócił pokój: pomiędzy Bogiem a ludźmi, jednając ich z Ojcem przez swoją krew; pomiędzy aniołami a ludźmi, przyjmując naturę ludzką i wznosząc się ponad chóry anielskie; pomiędzy człowiekiem a człowiekiem, jednocząc w sobie samym, który jest kamieniem węgielnym, naród żydowski i naród pogański. […] Jezus przyszedł i stanął pośrodku (J 20,19). Otóż Ja jestem pośród was jak ten, kto służy (Łk 22,27). Stoi pośrodku każdego serca. Stoi w centrum, ponieważ od Niego, jak od centrum, wychodzą wszystkie promienie łaski na nas, którzy stoimy dookoła i krążymy wokół Niego. Jezus stanął więc pośród nich i rzekł do nich: «Pokój wam» (J 20, 19). Istnieje potrójny pokój: czasu, serca i wieczności. Musisz mieć ten pierwszy względem bliźnich, drugi z samym sobą, a dopiero potem będziesz miał trzeci – z Bogiem w niebie. Stań także pośrodku, a osiągniesz pokój z bliźnim. Jeśli nie staniesz pośrodku, nie będziesz miał pokoju. Na skraju nie ma ani spokoju, ani pogody ducha, lecz ruch i niestabilność. Mówi się, że słonie, gdy stają do walki, troszczą się szczególnie o rannych: zamykają ich w środku grupy, w której są najsłabsi. Wy również musicie przyjąć słabego i zranionego bliźniego w centrum waszego miłosierdzia. Dlatego Pan, pokazawszy im ręce i bok, mówi ponownie: Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam" (por. J 20, 21). Jak Ojciec posłał Mnie w Męce, mimo swej miłości, tak i Ja, z tą samą miłością, posyłam was.

Św. Antoni z Padwy (ok. 1195-1231)

[Andrew von Habsburg]

25 kwietnia..

Kościół rozprzestrzeniony po całym świecie, aż do krańców ziemi, przejął od Apostołów i ich uczniów wiarę w jednego Boga, Ojca wszechmogącego, który stworzył niebo i ziemię, i morze, i wszystko, co się w nim znajduje (Wj 20,11; Dz 4,24); i w jednego Jezusa Chrystusa Syna Bożego, wcielonego dla naszego zbawienia; i w Ducha Świętego, który zapowiedział przez proroków Boży plan zbawienia i przyjście na świat umiłowanego Jezusa Chrystusa, naszego Pana, Jego narodzenie z Dziewicy, Jego mękę i zmartwychwstanie, cielesne wstąpienie do nieba i Jego przyjście z nieba w chwale Ojca dla odnowienia wszystkiego i wskrzeszenia wszystkich ludzi, aby przed Chrystusem Jezusem naszym Panem, Bogiem, Zbawcą i Królem, zgodnie z wolą niewidzialnego Ojca, zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych i wyznał Go wszelki język (Flp 2,10-11), i aby dokonał sprawiedliwego sądu nad wszystkim… Skoro Kościół otrzymał tę naukę i tę wiarę, jak to powiedzieliśmy, rozprzestrzeniony po całym świecie troskliwie jej strzeże, jakby zamieszkując w jednym domu; podobnie też wierzy, jakby miał jedną duszę i jedno serce, zgodnie to głosi, naucza tego i przekazuje, jakby miał jedne usta. Albowiem, chociaż na świecie różne są języki, to jednak jedna jest i ta sama moc tradycji. I nie inaczej wierzą, i nie inaczej uczą te kościoły, które zostały założone w Germanii, i te, które istnieją w Irlandii, i te, które istnieją wśród Celtów, i te, które są na Wschodzie, i te, które są w Egipcie, i te, które są w Libii, i te, które zostały założone w środku świata [Ziemi Świętej]; jak słońce, dzieło Boga, jedno i to samo jest na całym świecie, podobnie i przepowiadanie prawdy wszędzie jaśnieje i oświeca wszystkich ludzi, którzy chcą dojść do poznania prawdy.

Św. Ireneusz z Lyonu (ok. 130 - ok. 208)

[Andrew von Habsburg]

26 kwietnia.

Królestwo niebieskie podobne jest do ziarnka gorczycy, które ktoś wziął i posiał na swej roli… Gdy wyrośnie… staje się drzewem, tak że ptaki przylatują z powietrza i gnieżdżą się na jego gałęziach (Mt 13,31). To małe ziarno na zasiew jest dla nas symbolem Jezusa Chrystusa, który został złożony w ogrodzie i pogrzebany, skąd wyszedł po swoim zmartwychwstaniu, wyprostowany, jak duże drzewo. Można powiedzieć, że Jego śmierć była jakby małym ziarnem na zasiew. Także ukorzenie Jego ciała było ziarnem na zasiew, a gloryfikacja Jego majestatu to duże drzewo. To było ziarno na zasiew, kiedy pojawił się zniekształcony naszym oczom i drzewo, kiedy zmartwychwstał jak najpiękniejszy z synów ludzkich (Ps 45,3). Gałęzie tego tajemniczego drzewa to święci głosiciele Ewangelii, na których sławę wskazuje nam psalm: Ich głos się rozchodzi na całą ziemię i aż po krańce świata ich mowy (Ps 19,5; por. Rz 10,18). Ptaki spoczywają na jego gałęziach, kiedy dusze sprawiedliwych wznoszą się ponad atrakcje tego świata, opierając się na skrzydłach świętości, znajdując w tych słowach głosicieli Ewangelii pociechę, której potrzebują w trudach i znojach tego życia.

Św. Grzegorz Wielki (ok. 540-604)

[Andrew von Habsburg]

28 kwietnia.

Jezus został ustanowiony zwierzchnikiem i królem nad całym dziedzictwem Boga, ponieważ to On, przez swoją krew, przyznał nam prawa do tego dziedzictwa: Ojciec miłuje Syna i wszystko oddał w Jego ręce (J 3,35). Przebywamy w nim dzięki wierze i miłości: On przebywa w nas dzięki łasce i swoim zasługom; ofiaruje nas swemu Ojcu i Jego Ojciec nas odnajduje w Nim. […] Bóg pozwala nam znaleźć w Synu swego upodobania źródło wszelkiej łaski i doskonałości: Jakże miałby wraz z Nim i wszystkiego nam nie darować? (Rz 8,32). Jakże zatem odtąd nie powierzyć się z pełnym zaufaniem tej wszechmocnej woli, która jest samą miłością, i nie tylko ustanowiła prawa naszej doskonałości, ale jest tego podstawą i źródłem? […] Łaska działa wszechwładnie, prowadzi do najwyższego stopnia świętości, ale tylko tam, gdzie nie napotyka przeszkód dla swojego wpływu i mobilizuje do działania. Duch Boży działa z mocą, ale tam, gdzie Mu się nie sprzeciwiają, nie zasmucają Go – jeśli mówimy językiem świętego Pawła (Ef 4,30) i gdzie stworzone siły się Jemu poddają. […] Bo choć wola Boża jest nadrzędna, Jego moc rozciąga się nad nami, a Jego miłość jest nieskończona, Bóg spodziewa się od nas, że usuniemy wszelką przeszkodę dla Jego łaski, a dusza pozostanie w tej postawie pokory i ufności, dzięki której wszystkiego oczekuje do Boga.

Bł. Kolumban Marmion (1858-1923)