Kazania

[Andrew von Habsburg]

16 marca.

O Miłości Wiekuista, pragnę, aby Cię poznały wszystkie dusze, które stworzyłeś. Pragnęłabym się stać kapłanem, mówiłabym o miłosierdziu Twoim duszom grzesznym, pogrążonym w rozpaczy. Pragnęłabym być misjonarzem i nieść światło wiary w dzikie kraje, by duszom dać poznać Ciebie, by dla nich wyniszczona umrzeć śmiercią męczeńską, jakąś Ty umarł dla mnie i dla nich. O Jezu, wiem nadto dobrze, że mogę być kapłanem, misjonarzem, kaznodzieją, mogę umrzeć śmiercią męczeńska przez zupełne wyniszczenie i zaparcie się siebie z miłości dla Ciebie, Jezu, i dusz nieśmiertelnych […] Jezu mój, nadziejo moja jedyna, dziękuje Ci za tę księgę, którą otworzyłeś przed oczyma duszy mojej. Tę księgą jest Męka Twoja dla mnie z miłości podjęta. Z tej Księgi nauczyłam się jak kochać Boga i dusze. W tej księdze są zawarte dla nas skarby nieprzebrane. O Jezu, jak mało dusz Ciebie rozumie w Twoim męczeństwie miłości. O, jak wielki jest ogień najczystszej miłości, który płonie w Twym Najświętszym Sercu. Szczęśliwa dusza, która zrozumiała miłość Serca Jezusowego. Jest moim największym pragnieniem, by dusze Ciebie poznały, żeś Ty jest ich szczęściem wiekuistym, aby uwierzyły dobroci Twojej i wysławiały nieskończone miłosierdzie Twoje.

Św. Faustyna Kowalska (1905-1938)

[Andrew von Habsburg]

17 marca.

Szczęśliwość przyszłego życia jest spełnieniem wszelkich pragnień. Szczęśliwość tego życia jest unicestwieniem wszelkich pragnień. […] Pragnienia wzrastają w miarę, jak otrzymujemy to, czego pragnęliśmy: posiadanie tego, czego zapragnęliśmy, podsyca nasze pragnienia, ale nie karmi duszy. Dusza pragnie tylko godności, ponieważ sama siebie przekonuje, zwiedziona przez zmysły i przez fałszywe opinie ludzi, że ta godność ją zadowoli. Widząc jednak, że to jest tylko kroplą wody w otchłani, zwraca się ku innym przedmiotom, które zmysły nadal przedstawiają mu jako dobra mogące ją wypełnić. Zły bogacz poprosił tylko o kroplę wody, to było wszystko, czego chciał. Zastanówcie się, czy to ugasiłoby jego pragnienie. Nie dostał tego. Ale gdyby dostał itd. Gdybyśmy w tym życiu mieli spełnione wszystkie nasze pragnienia, nie myślelibyśmy już o innych, a więc dlatego Bóg, który nas kocha, inaczej to zorganizował. […] Czy w tym świecie możemy dojść do tej prawdziwej szczęśliwości? Przyjemności świata, które na początku nasycają, jego zaszczyty, jego chwała i bogactwa, które nigdy nie zaspokajają, te wszystkie fałszywe dobra, z których jedne budzą odrazę, a inne głód, które przemijają jak dym, a których użytkowanie jest zawsze zakłócone przez mieszankę nieskończonego zła i straszliwy obraz śmierci, gdzie wreszcie wszystko się skończy – czy mogą dać to szczęście?

Św. Klaudiusz La Colombiere (1641-1682)

[Andrew von Habsburg]

18 marca.

Gronem henny jest mi umiłowany mój w winnicach Engaddi (Pnp 1,14)… To boskie grono okrywa się kwiatami przed Męką i wylewa swoje wino w Męce… Na krzewie grono nie zawsze jest takie samo, ale zmienia się z czasem: kwitnie, owocuje, dojrzewa, a kiedy jest doskonale dojrzałe, przekształca się w wino. Krzew winny zapowiada zatem swój owoc: nie jest jeszcze odpowiednio dojrzały, aby zrobić wino, ale oczekuje pełni czasów. Jednakże nie oznacza to, że nie może nas rozradować. Bowiem zanim skosztujemy, jesteśmy oczarowani zapachem w oczekiwaniu przyszłych dóbr, a zmysły duszy upajają się wonią nadziei. Ponieważ niezachwiana pewność przyszłej łaski staje się radością dla tych, którzy oczekują wytrwale. Tak się dzieje z gronem winnym, które zapowiada wino, zanim się nim stanie: widząc jego kwat – ten kwiat jest nadzieją – daje nam pewność przyszłej łaski. Kto swoją wolę harmonizuje z wolą Pana, ponieważ o niej rozmyśla dniem i nocą, staje się jak drzewo zasadzone nad płynącą wodą, które wydaje owoc w swoim czasie, a liście jego nie więdną (Ps 1,1-3). To dlatego krzew winny Oblubieńca, który zakorzenił się w żyznej ziemi Engaddi, to znaczy, w głębi duszy, podlewanej i użyźnianej boską nauką, wydaje kwitnące i rozwinięte grono, w której może kontemplować własnego ogrodnika i właściciela winnicy. Błogosławiona ta uprawiana ziemia, której kwiat oddaje piękno Oblubieńca! Ponieważ On jest prawdziwym światłem, prawdziwym życiem, prawdziwą sprawiedliwością… i innymi jeszcze cnotami. Każdy, dzięki swoim uczynkom, może stać się podobny do Oblubieńca. Kiedy spogląda na grono własnego sumienia, widzi tam samego Oblubieńca, ponieważ odzwierciedla światło prawdy w świetlistym i nieskalanym życiu. To dlatego ten żyzny krzew mówi: Moja winorośl kwitnie i otwiera pączki (por Pnp 7,13). Oblubieniec osobiście jest tą prawdziwą kiścią, zaczepioną do krzewu, którego krew staje się napojem zbawienia dla tych, którzy radują się w swoim zbawieniu.

Św. Grzegorz z Nyssy (ok. 335-395)

[Andrew von Habsburg]

19 marca.

Nie można wątpić, że Józef był człowiekiem bardzo świętym i godnym zaufania, skoro Matka Zbawiciela miała być jego żoną. Był sługą wiernym i roztropnym (Mt 24,45), skoro Bóg ustanowił go wsparciem Matki, karmicielem ciała i pomocnikiem w dziele zbawienia. Przypomnijmy sobie, że pochodził z rodu Dawida. Był synem Dawida nie tylko ze względu na ciało, ale także przez wiarę, świętość i pobożność. Pan znalazł w nim drugiego Dawida, któremu mógł bezpiecznie powierzyć swoje najtajniejsze zamiary. Objawił mu, jak pierwszemu Dawidowi, tajemnice swojej mądrości i odkrył przed nim to, czego nie znał żaden inny władca tego świata. Dał mu ujrzeć i usłyszeć to, co wielu królów i proroków, pomimo ich pragnienia, nie mogło ujrzeć ani usłyszeć (Mt 13,17). Co więcej, pozwolił mu to nosić, prowadzić, otulić, karmić i chronić. Maryja i Józef należeli zatem oboje do rodu Dawida. W Maryi dokonały się obietnice dane niegdyś Dawidowi przez Pana, podczas gdy Józef był świadkiem tego spełnienia.

Św. Bernard z Clairvaux (1091-1153)

[Andrew von Habsburg]

20 marca.

Nie przeklinaj mnie, jak drzewo figowe (por. Mt 21,19), Choć jestem podobny do wyschłego drzewa, Ze strachu, że liście wiary Nie uschły razem z owocem moich uczynków. Ale umocnij mnie w dobru, Jak latorośl na świętym Krzewie winnym, O którą dba Twój niebieski Ojciec (J 15,2) A Duch sprawia, że wzrastając – wydaje owoce. A drzewa, którym jestem, pozbawionego smacznych owoców, Lecz pełnego owoców gorzkich, Nie wyrywaj z Twojej winnicy, Ale zmień je, okopując nawozem.

Św. Nerses IV Šnorhali zwany Wdzięcznym (1102-1173)

[Andrew von Habsburg]

21 marca.

Wdowa z Sarepty przyjmuje proroka Eliasza z całą hojnością i wyczerpuje wszelkie pokłady ubóstwa na jego cześć, chociaż jest obca w Sydonie Nigdy nie słyszała o nauce proroków o korzyściach jałmużny i tym bardziej nie znała słów Chrystusa: Byłem głodny, a daliście Mi jeść (Mt 25,35). Jaka będzie nasza wymówka, jeśli po takich napomnienia, po obietnicy tak wielkich nagród, po obietnicy królestwa niebieskiego i jego szczęścia, nie jesteśmy w stanie okazać takiej dobroci, jak ta wdowa? Kobieta z Sydonu, wdowa, obarczona rodziną, zagrożona głodem i w obliczu śmierci, otwiera swoje drzwi, by przyjąć nieznajomego mężczyznę i dać mu odrobinę mąki, która je pozostała… A my, pouczeni przez proroków, przyjąwszy nauczanie Chrystusa, mając możliwość rozmyślania o rzeczach przyszłych, niezagrożeni śmiercią głodową, posiadający dużo więcej, niż ta kobieta, czy znajdziemy usprawiedliwienie, jeśli nie ośmielamy się czerpać z naszych dóbr, aby się dzielić? Czy zaniedbamy nasze własne zbawienie? Okażmy zatem wielkie serce ubogim, abyśmy okazali się godnymi posiadania przyszłych dóbr w wieczności, dzięki łasce i miłości do ludzi naszego Pana, Jezusa Chrystusa.

Św. Jan Chryzostom (ok. 345-407)

[Andrew von Habsburg]

22 marca.

Odpuść nam nasze winy, jak i my odpuszczamy tym, którzy względem nas zawinili. O niewysłowiona łaskawości Boża! Nie tylko Pan nam daje tutaj przykład modlitwy, nie tylko ustanawia regułę życia, dzięki której możemy rozradować Jego serce, ale poprzez napomnienie zawarte w tej samej formule, o której nas uczy i którą nakazuje nam stale stosować w modlitwie do Niego, wyrywa, jakby z konieczności, korzenie gniewu i smutku. To jeszcze nie wystarczy. W samej modlitwie daje nam sposobność i ułatwia nam przymuszenie Go, by wydał na nas łagodny i miłosierny wyrok; daje nam niejako władzę, byśmy sami złagodzili nasz wyrok i zmusili Go do przebaczenia nam przykładem naszej własnej pobłażliwości, kiedy mówimy do Niego: Odpuść nam tak, jak my odpuściliśmy. Wzmocniony tą modlitwą, będzie z ufnością prosił o przebaczenie za swoje winy ten, kto okazał się łagodny dla swoich dłużników. […] Jeśli chcemy być sądzeni z miłosierdziem, sami bądźmy miłosierni dla tych, którzy nas skrzywdzili. Zostanie nam przebaczone, ponieważ niezależnie od tego, jak bardzo są źli, przebaczymy tym, którzy wyrządzili nam zło. Wielu drży na tę myśl, a kiedy w kościele ludzie jednym głosem odmawiają Modlitwę Pańską, przepuszczają te słowa, nie wypowiadając ich sami, aby nie potępić się własnymi ustami, zamiast przeprosić. Nie zdają sobie sprawy, że są to próżne subtelności, które na próżno próbują ukryć przed oczami najwyższego Sędziego, który zechciał z góry ukazać tym, którzy się do Niego modlą, sposób, w jaki musi ich osądzić. Właśnie dlatego, że nie chce, abyśmy uznali Go za surowego i nieubłaganego, wyznaczył nam regułę swoich sądów, abyśmy mogli sądzić naszych braci, jeśli wyrządzili nam zło, tak jak sami chcemy być przez Niego sądzeni.

Św. Jan Kasjan (ok. 360-453)

[Andrew von Habsburg]

23 marca.

Czy przybranie imienia Chrystusa, ale nie chodzenie ścieżką Chrystusa, nie jest zdradą imienia boskiego i porzuceniem drogi zbawienia? Skoro sam Pan naucza i oświadcza, że człowiek, który zachowuje Jego przykazania, wejdzie do życia (Mt 19,17), który słucha Jego słów i wypełnia je, jest roztropny (Mt 7,24), a kto ich naucza i dostosowuje się do nich, będzie nazwany wielkim w królestwie Bożym. Każde dobre i zbawcze nauczanie – mówi Jezus – będzie korzystne dla głosiciela, jeśli słowo, wychodzące z jego ust, przejawia się następnie w czynach. Jednakże czy istnieje przykazanie, o którym Pan mówił częściej do swoich uczniów niż to, żebyśmy się wzajemnie kochali taką samą miłością, jaką On sam umiłował swoich uczniów? (J 13,34; 15,12) Znajdzie się, wśród Jego rad, które prowadzą do zbawienia i wśród boskich zaleceń przykazanie, ważniejsze do zachowania? Ale w jaki sposób ten, którego zawiść pozbawiła możliwości działania na wzór człowieka pokoju i serca, mógłby zachować pokój lub miłość Pana? Oto dlaczego także apostoł Paweł głosił zasługi pokoju i miłości. Zapewniał z mocą, że ani wiara, ani jałmużna, ani nawet cierpienia wyznawcy wiary i męczennika nic mu nie pomogą, jeśli nie zachowuje więzów miłości (1Kor 13,1-3).

Św. Cyprian (ok. 200-258)

[Andrew von Habsburg]

24 marca.

[Bóg mówił do świętej Katarzyny]: To przez poznanie siebie i nienawiść do siebie i przez poznanie mej dobroci dochodzicie do doskonałości. Dusza nigdy nie poznaje lepiej, czy jestem w niej, jak w chwili tych walk. W jaki sposób? Powiem ci to! Jeśli znajdując się wśród tych zmagań, uświadamia sobie, że napaści te gniewają ją i że jednocześnie nie od niej zależy uwolnienie się od nich, choć ona nie zgadza się na nie, wtedy może poznać, że nie istnieje. Bo gdyby była czymś sama przez się, usunęłaby sama pokusy, których by chciała nie doznawać. W ten sposób uniża się przez prawdziwe poznanie siebie i w świetle najświętszej wiary ucieka się do Mnie, Boga wiecznego, którego dobroć zachowuje jej świętą i dobrą wolę i nie pozwala, by w czasie licznych walk ustąpiła nieprzyjacielowi, przystając na napastujące ją nędze. Macie więc słuszność, krzepiąc się nauką mojego słodkiego Słowa miłości, mojego Syna Jednorodzonego, w czasie smutków, przeciwności i pokus ze strony ludzi i diabła, gdyż wzmagają one cnoty i prowadzą was do wielkiej doskonałości.

Św. Katarzyna ze Sieny (1347-1380)

[Andrew von Habsburg]

25 marca.

O Maryjo, [to w Tobie] objawia się dziś siła i wolność Boga. Oto bowiem po naradzie rady Bożej, tak poważnej i wielkiej, anioł zostaje posłany do ciebie, aby ci wyjawić tajemnicę tej rady i prosić o twoją zgodę; a Słowo nie zstępuje do twego łona, dopóki nie wyrazisz na to dobrowolnej zgody; czeka u drzwi woli, które raczysz otworzyć temu, kto chce wejść do ciebie. I nigdy by nie wszedł, gdybyś nie otworzyła mu drzwi swoją odpowiedzią: Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa. Jest to uderzający dowód siły i wolności naszej woli! Bez niej nie może zaistnieć ani dobro, ani zło; ani demon, ani stworzenie nie mogą jej zmusić do grzechu, jeśli tego nie chce; co więcej, nic nie może jej zmusić do najmniejszego dobra, jeśli temu odmówi. Tak, jest ona rzeczywiście wolna, ta ludzka wola, że nic nie może jej sprowadzić ani do dobra, ani do zła bez jej zgody. Zapukał do drzwi Twojej woli, o Maryjo, wieczny Bóg, i gdybyś nie chciała ich otworzyć, Bóg nie wcieliłby się w Ciebie. Zarumień się więc, o duszo moja, gdy widzisz dziś, że sam Bóg upodabnia się do ciebie w Maryi; dziś widzisz, że choć stworzona bez twojej woli, nie będziesz zbawiony, jeśli nie wyrazisz na to zgody, gdyż Bóg puka do drzwi, czekając, aż Maryja zgodzi się otworzyć.

Św. Katarzyna ze Sieny (1347-1380)