Monarchia Austro - Węgierska

Dzień X
6:55... Zimno, czuć wszędzie mróz. Oddział marinesoldaten zaczyna narzekać na poranne musztry. Krwioobieg musi być jednak stale pobudzany w takich temperaturach.

7:45... Przychodzi depesz z rozkazem ze Sztabu, czekać za wsparciem generalmajora von Targersdorfa. Wyhamowanie ekspedycji do 3 knotów.

Dzień XI

8:15... Gefreiter Maier wypatrzył na północnym-zachodzie archipelag z jedną wyróżniającą się swoim ogromem wyspą. To zapewne Ziemie Wilczka. Tak wykazują moje przyrządy. "Manassas" musi przebijać się przez olbrzymie kawałki lodu, a nie jest to barkentyna do tego stworzona. W normalnych warunkch opływalibyśmy potężną krę, ale czekamy na K.u.K. kriegsmarine wedle rozkazu. Byle nie do wiosny...

Dzień XIII
Wyprawa nadal stoi. Próbujemy rozkruszać lód. Idzie topornie. Ludzie zmęczeni. Pożywienia nie brakuje.
Ocean Wirtualny Północny na szczęście wydaje na świat wspaniałe pożywienie w postaci przepysznych ryb.
Wczoraj udało się złowić coś, czego nie ma w żadnym katalogu w Austro-Węgrzech! Muszę koniecznie to opisać i nazwać! Ku chwale Monarchii!


Z pozostałą częścią ekspedycji mieliśmy się spotkać w okolicach Ziemi Wilczka, ale sądzać po tym, że lód nie jest skruszały jeszcze nie dotarli. Będziemy czekać tutaj: Zaznaczyłem na mapie...


Dzień XIV
A może opływać zmarzlinę? Poczekamy jeszcze z jeden dzień. Stracimy trochę czasu, ale będziemy szukać miejsca, gdzie łatwiej zejść na ląd.

Dzień XIV/I
Zgodnie z pozwoleniem władz najwyższych marynarki cesarsko-królewskiej, Baron kazał podnieś proporzec Królewskiego Towarzystwa Geograficznego na SMS Dinara.Załadowano zaopatrzeni, i późnym popołudniem okręt wyszedł w morze, kurs Ziemia Wilczka.

Dzień XIV/2

Sztorm na morzu. Odpływamy na północ by nie uszkodzić "Manassas". Oberbefehlshaber expedition Grüner postanowił zaczekać na wsparcie...

Dzień XV łamany przez II
Pogoda dobra. "Dinara" pruję morze. Kapitanem okrętu jest młodziutki, ale już doświadczony, oficer Miklós Horty. Węgier. W mesie oficerskiej wisi piękny obraz, przedstawiający tą piękną górę. Jak dobrze pójdzie, za trzy dni powinniśmy nawiązać kontakt z wyprawą.

Dzień XVI łamany przez III
Pogoda się psuję.......uff, kiepsko, wilkiem morskim.........uff, nie jestem.......uff.

Dzień XVII
4:55... Potężny sztorm minął w dniu wczorajszym. Załoga wykończona. Jeden z masztów był lekko uszkodzony, poradziliśmy sobie z tym.
Marinesoldaten okazał się niezwykle zorganizowanym pododdziałem, jeden z naszych ludzi, gefreiter Maier, wypadł za burtę, ale szybka akcja ratunkowa spowodowała, że wciągnęliśmy go z powrotem... Groza z tymi sztormami na Oceanie Wirtualnym Północnym. Do tego ta mrożąca, dosłownie, krew w żyłach woda. Jak to gefreiter przeżył, nie wiem, ale pomogła w tym chorwacka rakija...

17:59
Widzimy staek! Bandera Monarchii! Znaleźli nas, wypływamy im naprzeciw.

Dzień XVII / III
O 2 w nocy obudził mnie alarm, jakieś problemy w kotłowni, "Dinara" zmniejszyła prędkość. Kapitan jednak zapewniał, że to nic poważnego.
W południe, salwą SMS ''Dinara''pożegnała śp. Arcyksięcia Austrii.
Zapewnienia kapitana H. okazały sie prawdziwie, po awarii nie ma już śladu, w oczy rzuca się dobre wyszkolenie załogi.
Około 18 zameldowano o ....(wpis rozmazany)....to nasza wyprawa.

Kłykacz cesarski- spisane dnia 13 lipca 1920 roku.

Ryba widziana podczas ekspedycji badawczej niedaleko wschodnich wysp Ziem Franciszka Józefa. Do potwierdzenia informacja, że występuje w Oceanie Wirtualnym Północnym w jego najbardziej zimnych strefach.
Typ ryby okoniokształtnej. Kłykacz wytwarza białka powstrzymujące zamarzanie (frostschutzprotein), co pozwala jej żyć w pełnych lodu wodach otaczających między innymi Ziemię Franciszka Józefa. Ryba potrafi zwolnić bicie serca do jednego razu na sześć sekund. Byc może w przyszłości badania nad tą rybą pomogą badaczom dokonać postępu w medycynie serca.
To duża ryba, której sam ogon ma ok 15 cm. Ciało kłykacza cesarskiego jest blade z lekkim akcentem szarej barwy. Została nazwana przeze mnie tak, ze względu właśnie, na ten blady odcień, niczym cera naszego panującego rodu Habsburgów. W smaku są podobne do dorsza, ale według mojej prywatnej opinii smaczniejsze.

Kłykacze mają lekki chrząstkowaty szkielet i złogi tłuszczu, które pozwalają im żyć na środkowym poziomie wód. Nie mają pęcherza pławnego.

Badań dokonał zespół badaczy fauny i flory pod patronatem Królewskiego Towarzystwa Geograficznego

"Dinara" dopłynęła?