Kazania

[Andrew von Habsburg]

11 lutego.

Bóg leczy wszystkie twe niemoce (Ps 103,3). Nie obawiaj się, wszystkie choroby zostaną uzdrowione. Powiesz, że są duże, ale lekarz jest jeszcze większy. Dla wszechmocnego lekarza nie ma nieuleczalnej choroby. Pozwól się tylko zwyczajnie leczyć, nie odpychaj jego dłoni; On wie, co ma robić. Nie ciesz się jedynie, kiedy działa łagodnie, ale także, kiedy sprawia ból. Przyjmij ból lekarstwa, myśląc o zdrowiu, jakie ci da. Spójrzcie, bracia, co znoszą ludzie w ich chorobach fizycznych, żeby przedłużyć życie o kilka dn… Ty przynajmniej nie cierpisz dla wątpliwego rezultatu: Ten, który ci obiecał zdrowie, nie może się mylić. Dlaczego lekarze czasami się mylą? Ponieważ nie stworzyli tego ciała, które leczą. Ale Bóg dał ci ciało, Bóg dał ci duszę. Wie, jak ponownie stworzyć to, co stworzył; wie, jak na nowo ukształtować, co już ukształtował. Ty musisz tylko się oddać w ręce lekarza… Znoś cierpliwie te dłonie, o duszo, która Go błogosławisz i nie zapominasz o wszystkich Jego dobrodziejstwach: On leczy wszystkie twe niemoce (Ps 103,2-3). Czy Ten, którego zamiarem było, abyś nigdy nie chorował, gdybyś zachowywał Jego przykazanie, nie uzdrowi cię? Czy nie uzdrowi cię Ten, który stworzył anioły, a stwarzając ciebie na nowo, uczyni cię im równym? Czy nie uzdrowi cię Ten, który uczynił niebo i ziemię, po tym, jak ciebie stworzył na swój obraz? (Rdz 1,26) On cię uzdrowi, ale musisz się na to zgodzić. On uzdrawia doskonale każdego chorego, ale nie wbrew jego woli… Twoim zdrowiem jest Chrystus.

Św. Augustyn (354 - 430)

[Andrew von Habsburg]

12 lutego.

Owoce Komunii świętej: Pierwszym owocem przyjmowania Eucharystii w Komunii jest głębokie zjednoczenie z Chrystusem Jezusem, który powiedział: Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim (J 6, 56). Uczta eucharystyczna jest podstawą życia w Chrystusie: Jak Mnie posłał żyjący Ojciec, a Ja żyję przez Ojca, tak i ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie (J 6, 57)… Komunia chroni nas przed grzechem. Ciało Chrystusa, które przyjmujemy w Komunii, jest za nas wydane; Krew, którą pijemy, jest wylana za wielu na odpuszczenie grzechów. Dlatego Eucharystia nie może jednoczyć nas z Chrystusem, nie oczyszczając nas równocześnie z popełnionych grzechów i nie zachowując nas od grzechów w przyszłości: Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb albo pijecie kielich, śmierć Pana głosicie (1 Kor 11, 26). Jeśli głosimy śmierć, to jednocześnie odpuszczenie grzechów… Jak pokarm cielesny służy do przywracania utraconych sił, tak Eucharystia umacnia miłość, która słabnie w życiu codziennym, a ożywiona miłość gładzi grzechy powszednie… Eucharystia przez miłość, którą w nas rozpala, zachowuje nas od przyszłych grzechów śmiertelnych.

Katechizm Kościoła Katolickiego

[Andrew von Habsburg]

13 lutego.

Radujcie się i weselcie; wytrwajcie do końca, obyście woleli umrzeć niż opuścić stanowisko, na które powołał Was Bóg. Przyjmijcie Krzyż z cierpliwością i ukryjcie się w łonie Boga ze swoimi smutkami; utkwijcie wzrok w Baranku zabitym za Was i bądźcie zawsze zadowoleni z tego, co Bóg Wam daje i co dla Was zamierza. Powinniśmy tak czynić, bowiem mamy pewność, że Bóg nas wzywa i wybiera dla nas to, co uczyni nas bardziej miłymi w Jego oczach. W ten sposób będziecie przechodzić od światła do światła, a cierpienia znoszone dla Jezusa ukrzyżowanego będą dla Was rozkoszą, podczas gdy przyjemności i pociechy tego świata staną się dla Was goryczą. Już w tym życiu zaczniecie smakować pierwsze owoce życia wiecznego; albowiem pierwszym błogosławieństwem duszy w niebie jest być utwierdzonym na wieki w woli Ojca. W ten sposób smakuje Boską słodycz, a nigdy nie skosztuje jej w niebie, jeśli dusza nie została przyobleczona w nią na ziemi, gdzie jesteśmy pielgrzymami i podróżnikami. Gdy się w nią przyoblecze, smakuje Boga przez łaskę w swoich boleściach; jej pamięć napełnia się krwią Baranka bez skazy; jej umysł się otwiera i kontempluje niewysłowioną miłość, którą Bóg objawił w mądrości Syna, a następnie miłość, którą znajduje w dobroci Ducha Świętego, wypiera miłość własną i miłość rzeczy stworzonych, aby kochać tylko Boga.

Św. Katarzyna ze Sieny (1347-1380)

[Andrew von Habsburg]

14 lutego.

Silne pragnienie duchowego zjednoczenia się wszystkich wierzących w Chrystusa spowodowało, że dwóch świętych mnichów – Cyryl i Metody wyruszyło na misję, w której powierzono im ewangelizację nowo rozwijającej się części Europy, jako symbol zjednoczenia Wschodu i Zachodu. Dlatego Cyryl i Metody zdecydowali się przetłumaczyć święte księgi na język słowiański, dając tym samym podstawy dla literatury, która później rozwinęła się w tym języku… Czyż chwalenie Boga we własnym języku, zachowanie świadomości narodowej i kulturowej, zapewnienie pogłębionej jedności pomiędzy wszystkimi Chrześcijanami, czy to ze Wschodu, czy z Zachodu, nie jest także misją potwierdzoną i polecaną ostatnio przez Sobór Watykański II? Ten program zatwierdzony i zalecany przez Rzym już jedenaście wieków temu był z pewnością jednym z wielkich znaków czasu, które zapowiadały z wyprzedzeniem nowe oblicze rozwijającej się Europy. Niezależnie od wszelkich wzlotów i upadków oraz wielkich problemów powstałych w ciągu dziejów, możemy dostrzec, że liturgia słowiańska i kultura, która rozwinęła się w oparciu o dzieła dwóch świętych mnichów, są do dziś niezaprzeczalnym świadectwem żywego kontynuowania dziedzictwa zostawionego przez Cyryla i Metodego. Także pragnienie całkowitej jedności Chrześcijan daje się odczuć u ludności słowiańskiej, zwłaszcza w trudnych okresach historii.

Św. Jan Paweł II (1920-2005)

[Andrew von Habsburg]

15 lutego.

Boże, Ojcze wszechmogący, Tobie pragnę poświęcić główne zajęcie mojego życia. Niech wszystko we mnie, moje słowa i myśli, mówi o Tobi… Świadomi naszego ubóstwa, prosimy Cię o to, czego nam brakuje. Wniesiemy niestrudzoną żarliwość, aby badać słowa Twoich proroków i apostołów, zastukamy w każde drzwi, które nasz rozum zastanie zamknięte. Ale to Ty musisz spełnić prośbę, dać to, czego szukamy, otworzyć zamknięte drzwi (Łk 11,9). Ponieważ żyjemy jakby w otępieniu, z powodu odrętwienia naszej natury. Słabość naszego ducha nie pozwala nam pojąć Twoich tajemnic z powodu nieuchronnej niewiedzy. Na szczęście studiowanie Twojej nauki umacnia nasze postrzeganie boskiej prawdy, a posłuszeństwo wiary wznosi nas ponad myśli pospólstwa. Mamy zatem nadzieję, że pobudzisz początki tego trudnego przedsięwzięcia, umocnisz rozwój naszego postępowania i wezwiesz nas do uczestnictwa w Duchu, który prowadził Twoich proroków i apostołów. Pragniemy zrozumieć ich słowa w takim sensie, jaki chcieli im nadać i używać dokładnych zwrotów, aby wiernie wypowiedzieć wszystko, co wyrażali… Objawiaj nam zatem dokładny sens słów, światło rozumu, piękno wyrażania się; umocnij naszą wiarę w prawdzie. Dopomóż nam wypowiedzieć to, w co wierzymy.

Św. Hilary (ok. 315-367)

[Andrew von Habsburg]

16 lutego.

Ujrzałam, że Bóg raduje się z bycia naszym ojcem, Bóg raduje się z bycia naszą matką, Bóg raduje się z bycia naszym prawdziwym oblubieńcem i z posiadania naszej duszy za umiłowaną oblubienicę. Chrystus raduje się z bycia naszym bratem, Chrystus raduje się z bycia naszym Zbawicielem… Przez cały czas naszego istnienia, chociaż mamy być zbawieni, to doświadczymy zadziwoającej mieszanki dobra i zła. Mamy w sobie naszego Pana, Jezusa Chrystusa zmartwychwstałego i mamy w sobie nędzę i konsekwencje upadku i śmierci Adama… Przez upadek Adama jesteśmy tak złamani, że, ze względu na grzech i różne cierpienia, mamy wrażenie przebywania w ciemnościach; ślepi, ledwo możemy doświadczyć najmniejszej pociechy. Ale dzięki naszej woli, naszemu pragnieniu, przebywamy w Bogu i wierzymy ufnie w Jego miłosierdzie i łaskę. W taki sposób On działa w nas. Przez swoją dobroć otwiera oko naszego zrozumienia, dzięki czemu widzimy czasem więcej lub mniej, wedle zdolności, jaką nam daje. Albo nas unosi, albo pozwala, żebyśmy upadli. Ta mieszanka w taki sposób zbija z tropu, że trudno zrozumieć, w tym, co dotyczy nas lub naszych bliźnich w Chrystusie, na jakiej drodze jesteśmy. Tak bardzo nasze odczucia są zmienne. Ale to, co się liczy, to wypowiedzenia świętego tak Bogu, kiedy to czujemy, pragnąc prawdziwie być z Nim, z całego serca, z całej duszy, ze wszystkich sił (Mk 12,30). Wtedy znienawidzimy i pogardzimy naszą skłonnością do zła… Trwamy w tej plątaninie każdego dnia naszego życia.

Julianna z Norwich (1342 - po 1416)

[Andrew von Habsburg]

17 lutego.

Mam obowiązek głosić Jego imię: Jezus jest Chrystusem, Synem Boga żywego (Mt 16,6). On to objawił nam niewidzialnego Boga, On jest pierworodnym wobec wszelkiego stworzenia, w Nim wszystko istnieje (Kol 1,15.17). On jest Nauczycielem ludzi i Odkupicielem; dla nas narodził się, umarł i zmartwychwstał. On jest ośrodkiem dziejów świata. On zna nas i miłuje. On jest towarzyszem i przyjacielem w życiu, mąż boleści (Iz 53,3) i nadziei. On przyjdzie ponownie, aby być naszym Sędzią oraz – jak ufamy – wiekuistą pełnią życia i naszym szczęściem. Obym nigdy nie przestał o Nim mówić: On jest światłem, On prawdą, owszem, drogą, prawdą i życiem (J 14,6). On chlebem i źródłem wody żywej: zaspokaja głód i gasi pragnienie. On pasterzem, przewodnikiem, wzorem, naszą pociechą i bratem. Tak jak my, owszem, bardziej niż my, był dzieckiem, ubogi, pogardzany, utrudzony, prześladowany, doznający cierpień.

Św. Paweł VI

[Andrew von Habsburg]

18 lutego.

Jezu mój, oto widzę, że przeszłam przez wszystkie etapy życia za Tobą: dziecięctwo, młodość, powołanie, prace apostolskie, Tabor, Ogrójec, a teraz już jestem razem z Tobą na Kalwarii. Chętnie poddałam się ukrzyżowaniu i jestem już ukrzyżowana, choć jeszcze trochę chodzę, ale jestem rozciągnięta na krzyżu i czuję to wyraźnie, że płynie mi moc z Krzyża Twego, żeś Ty Sam moim wytrwaniem. Chociaż niejednokrotnie słyszę głos pokusy wołającej na mnie: Zstąp z krzyża!, ale moc Boża umacnia mnie, choć opuszczenia, ciemność i różne cierpienia uderzają w moje serce, jednak tajemnicza moc Boża wspiera mnie i umacnia. Pragnę wypić kielich aż do ostatniej kropli. Ufam mocno, że jeżeli Twa łaska wspierała mnie w chwilach Ogrójca, to i teraz wspomoże mnie, kiedy jestem na Kalwarii. O Jezu mój, Mistrzu, łączę swoje pragnienia z Twoimi pragnieniami, jakie miałeś na krzyżu: pragnę spełnić wolę Twoją świętą; pragnę nawrócenia dusz; pragnę, aby uwielbione było miłosierdzie Twoje; pragnę, aby był przyspieszony triumf Kościoła… O mój Jezu, teraz obejmuję świat cały i proszę Cię o miłosierdzie dla niego.

Św. Faustyna Kowalska (1905-1938)

[Andrew von Habsburg]

19 lutego.

Chrystus nieustannie przywołuje do siebie nowych uczniów, mężczyzn i kobiety, aby przez wylanie Ducha Świętego (por. Rz 5,5) udzielić im boskiej agape — zdolności kochania tak, jak On, oraz by skłonić ich do służenia innym przez pokorny dar z siebie, wolny od wszelkiej interesowności. Do Piotra, który zachwycony blaskiem Przemienienia woła: Panie, dobrze, że tu jesteśmy (Mt 17,4), skierowane zostaje wezwanie do powrotu na drogi świata, aby służyć dalej Królestwu Bożemu. Zejdź, Piotrze; chciałeś odpocząć na górze: zejdź — głoś słowo Boże, nastawaj w porę i nie w porę, strofuj, zachęcaj i dodawaj odwagi z wielką cierpliwością i umiejętnością nauczania (2Tm 4,2). Pracuj, trudź się, znoś także cierpienia i udręki, abyś poprzez czystość i piękno dobrych dzieł mógł osiągnąć w miłości to, co oznaczają jaśniejące szaty Pana (św. Augustyn, Kazanie 78). Spojrzenie utkwione w obliczu Chrystusa nie osłabia w Apostole woli służenia człowiekowi; przeciwnie — umacnia ją, nadając jej nową zdolność oddziaływania na historię, aby uwolnić ją od tego, co ją oszpeca.

Św. Jan Paweł II (1920-2005)

[Andrew von Habsburg]

20 lutego.

O wieczne miłosierdzie, które zakrywasz błędy stworzeń twoich! Nie dziwię się, że mówisz o tych, co porzucają grzech śmiertelny i wracają do Ciebie: Nie będę pamiętał, że obraziłeś Mnie kiedykolwiek (por. Ez 18,21-22). O niewysłowione miłosierdzie, nie dziwię się, że mówisz to do tych, którzy porzucają grzech, skoro mówisz o tych, co Cię prześladują: Chcę, abyście modlili się za nich, iżbym uczynił im miłosierdzie. […] Miłosierdzie Twoje daje życie i daje światło i daje nam poznać Twoje zmiłowanie dla każdego stworzenia, dla sprawiedliwych i grzeszników. Na wysokości nieba twoje miłosierdzie jaśnieje w świętych twoich. Gdy spojrzę na ziemię, ziemia opływa w Twoje miłosierdzie. W ciemnościach piekła jaśnieje Twoje miłosierdzie, nie zadając potępionym tak wielkiej kary, na jaką zasłużyli. Twoje miłosierdzie łagodzi sprawiedliwość twą, przez miłosierdzie obmyłeś nas w krwi, przez miłosierdzie zechciałeś obcować ze stworzeniami twymi […] O, miłosierdzie! Serce się spala na myśl o tobie! Gdziekolwiek zwrócę ducha, nie znajduję nic, prócz miłosierdzia. O, Ojcze wieczny, przebacz mojej niewiedzy, że ośmieliłam się mówić przed Tobą, lecz miłość miłosierdzia twojego wybaczy mi w obliczu Twojej dobroci.

Św. Katarzyna ze Sieny (1347-1380)