Kazania

[Andrew von Habsburg]

10 mają

Kod: Zaznacz cały

Jako że jest równy Ojcu, Syn Boży nie otrzymuje władzy sądzenia, ale posiada ją z Ojcem. Otrzymuje ją, aby dobrzy i źli widzieli Go, jak sądzi, ponieważ jest Synem człowieczym. Widok Syna człowieczego będzie dany złym, ale wizja Jego boskości będzie dana jedynie ludziom czystego serca, bo to oni ujrzą Boga (Mt 5,8). Czym jest życie wieczne, jeśli nie tym widokiem, którego nie dostąpią bezbożni? Aby znali Ciebie – mówi Pan – jedynego prawdziwego Boga oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa (Jn 17,3). Jak poznają samego Jezusa Chrystusa, jeśli nie jako prawdziwego, jedynego Boga, który sam się im ukaże? Ukaże się pełen dobroci w wizji, którą da odkryć ludziom czystego serca. Jak dobry jest Bóg dla prawych, dla tych, co są czystego serca (Ps 73,1). Tylko Bóg jest dobry. Oto dlaczego ten, kto nazwał Pana dobrym nauczycielem, prosząc Go o radę, by osiągnąć życie wieczne, otrzymał taką odpowiedź: Czemu nazywasz Mnie dobrym? Nikt nie jest dobry, tylko sam Bóg (Mk 10,17-18). Ale ten człowiek, który się Go pytał, nie podejrzewał nawet, do kogo się zwracał i brał Go za zwykłego syna ludzkiego… Ta postać, którą przybieram, jest postacią Syna Człowieczego, który wypełnił swoją rolę i objawi się w chwili sądu zarówno bezbożnym, jak i sprawiedliwym… Ale jest też widok mojej postaci boskiej: kiedy ją posiadałem, nie skorzystałem z tego, co mnie czyniło równym Bogu, ale uniżyłem samego siebie, by przyjąć inną postać (Flp 2,6-7). To zatem On, jedyny Bóg, Ojciec, Syn i Duch Święty, pojawi się jedynie dla niezniszczalnej radości sprawiedliwych.

Św. Augustyn (354 - 430)

[Andrew von Habsburg]

11 maja

Chrystus jest światłością świata (J 8,12) i oświeca Kościół swoim światłem. Jak księżyc odbija światło słoneczne, aby rozjaśnić noc, tak Kościół, otrzymując światło Chrystusa, oświeca tych wszystkich, którzy się znajdują w ciemności niewiedzy.… To właśnie Chrystus jest światłością prawdziwą, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi (J, 1, 9), a Kościół, otrzymując Jego światło, staje się sam światłem świata, światłością dla tych, którzy są w ciemności (Rz 2, 19), według słów Chrystusa do swoich uczniów: Wy jesteście światłem świata (Mt, 5,14). Z tego wynika, że Chrystus jest światłem apostołów, a apostołowie z kolei światłem świata.

Orygenes (ok. 185-253)

[Andrew von Habsburg]

12 maja

A jak Chrystus dokonał dzieła odkupienia w ubóstwie i wśród prześladowań, tak i Kościół powołany jest do wejścia na tę samą drogę, aby udzielać ludziom owoców zbawienia. Jezus Chrystus, mając naturę Bożą, […] wyniszczył samego siebie, przyjąwszy postać sługi (Flp 2,6) i ze względu na nas stał się ubogim, bogatym będąc (2 Kor 8,9), tak samo i Kościół, choć dla pełnienia swego posłannictwa potrzebuje ludzkich zasobów, nie dla szukania ziemskiej chwały powstał, lecz dla szerzenia pokory i wyrzeczenia również swoim przykładem… Chrystus posłany został przez Ojca, aby głosić ewangelię ubogim… aby uzdrawiać skruszonych w sercu (Łk 4,18), aby szukać i zbawiać, co było zginęło (Łk 19,10), podobnie i Kościół darzy miłością wszystkich dotkniętych słabością ludzką, co więcej, w ubogich i cierpiących odnajduje wizerunek swego ubogiego i cierpiącego Zbawiciela, im stara się ulżyć w niedoli i w nich usiłuje służyć Chrystusowi… Kościół wśród prześladowań świata i pociech Bożych zdąża naprzód w pielgrzymce (św. Augustyn), zwiastując krzyż i śmierć Pana, aż przybędzie (por. 1 Kor 11,26). Mocą zaś Pana zmartwychwstałego krzepi się, aby utrapienie i trudności swe, zarówno wewnętrzne, jak i zewnętrzne, przezwyciężać cierpliwością i miłością, a tajemnicę Jego, choć pod osłoną, wiernie przecież w świecie objawiać, póki się ona na koniec w pełnym świetle nie ujawni.

Sobór Watykański II

[Andrew von Habsburg]

13 maja

Gdyby świat wiedział, jak kochać Boga choćby trochę, kochałby także swego bliźniego. Kiedy kocha się Jezusa, kiedy kocha się Chrystusa, kocha się niechybnie to, co On kocha. Czy nie umarł z miłości do ludzi? Ponieważ, przemieniając nasze serca w serce Chrystusa, odczuwamy i dostrzegamy efekty, a największym z nich jest miłość, miłość woli Ojca, miłość do świata, który cierpi, trudzi się, odległego brata, czy jest Anglikiem, czy Japończykiem, mnichem, miłość do Maryi. Wreszcie któż mógłby zrozumieć miłość Chrystusa? Nikt; ale niektórzy posiadają kilka małych iskierek, ukrytych, w ciszy, o których świat nie wie. Mój Jezu, jaki jesteś dobry! Wszystko robisz niezwykle dobrze. Pokazujesz mi drogę, pokazujesz mi cel. Drogą jest słodki krzyż, poświęcenie, zaparcie się siebie, czasami krwawa walka, która toczy się we łzach, na Kalwarii lub w ogrodzie Oliwnym. Drogą jest, Panie, bycie ostatnim, chorym, ubogim… Ale nieważne, wręcz przeciwnie! […] Te wyrzeczenia są miłe, kiedy wzbudzają w duszy miłość, wiarę i nadzieję; w taki sposób zamieniasz ciernie w róże. A cel? Celem jesteś Ty, nikt inny, niż Ty. Celem jest wieczne posiadanie Ciebie w niebie, z Maryją, ze wszystkimi aniołami i świętymi. Ale to będzie wysoko, w niebie. A żeby zachęcić wątłych, słabych, strachliwych jak ja, objawiasz się czasami w ich sercach i mówisz: Czego szukasz? Czego chcesz? Kogo wołasz? Popatrz, kim jestem. Jestem prawdą i życiem… Zatem, Panie, Ty napełniasz duszę Twoich sług niewyrażalnymi radościami, które rozważa się w ciszy, które człowiek zaledwie ośmiela się wyjaśnić. Mój Jezu, jakże Cię kocham, pomimo tego, jaki jestem. Im bardziej jestem biedny i nędzny, tym bardziej Cię kocham. Zawsze będę Cię kochał; zaczepię się o Ciebie i nie puszczę Cię: już nie wiem, jak się wyrazić.

Św. Rafał Arnáiz Barón (1911-1938)

[Andrew von Habsburg]

14 maja

Chrystus odszedł; apostołowie posiadali — to pewne — pokój i radość w obfitości, jeszcze bardziej, niż gdy Jezus był z nimi. Ale teraz to nie była radość jaką daje świat (J 14,27). To była Jego radość, zrodzona z cierpienia i zatroskania. To radość, którą otrzymał Maciej, kiedy został apostołem… Inni zostali wybrani, można by powiedzieć, w dzieciństwie: niewątpliwi dziedzice Królestwa, ale jeszcze podlegający opiekunom i rządcom (Ga 4,2). Apostołowie, którymi byli, nie rozumieli jeszcze swojego powołania; zachowywali w sobie myśli ambicji ludzkiej, pragnienia bogactw i akceptowano ich takimi prze pewien czas… Święty Maciej od razu wszedł do dziedzictwa. Od dnia wyboru przyjął na siebie moc apostolską i cenę, jaką trzeba było za to zapłacić. Żadne marzenie sukcesu ziemskiego nie mogło musnąć tego tronu, który wznosił się nad grobem upadłego ucznia, przesianego jak pszenica, w cieniu krzyża Tego, którego zdradził. Tak, święty Maciej może śmiało nam przytoczyć słowa naszego Pana Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie (Mt 11,29). Bo to jarzmo sam niósł od razu… Od swojej młodości apostolskiej nosił jarzmo Pana. Natychmiast wyruszył na swój Wielki Post… Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje (Mt 16,24). Przyjść do Chrystusa to iść za Nim; wziąć Jego krzyż to obarczyć się Jego jarzmem. Jeśli mówi nam, że Jego jarzmo jest lekkie, to oznacza, że to Jego własne jarzmo, to On je takim sprawia, nie czyniąc niczym innym niż znojnym jarzmem… Nie chcę przez to powiedzieć — daleko ta myśl ode mnie — że życiu z Chrystusem brakuje radości i pokoju. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie (Mt 11,30). To łaska takim go czyni, bo pozostaje surowe…: to krzyż.

Św. John Henry Newman (1801-1890)

[Tymoteusz Dostojewski]

Piękne.

[Andrew von Habsburg]

15 maja

Zawsze powtarzam, że miłość ma swój początek w domu. Najpierw jest rodzina, potem miejscowość. Łatwo jest mówić, że kocha się ludzi, którzy są daleko, ale o wiele trudniej jest kochać tych, którzy żyją z nami lub są nam bardzo bliscy. Obawiam się wielkich bezosobowych przedsięwzięć, gdyż liczy się każda osoba. Aby pokochać kogoś, trzeba się do niego zbliżyć. Wszyscy potrzebują miłości. Każdy z nas musi wiedzieć, że liczy na innych i że w oczach Boga ma niewypowiedzianą wartość. Chrystus mówi: Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem. Mówi też: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili (Mt 25,40). To Jego kochamy w ubogich i każdy człowiek na ziemi jest pod jakimś względem ubogi. Mówi On: Byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem nagi, a przyodzialiście Mnie (Mt 25,35). Zawsze przypominam moim siostrom i braciom, że nasz dzień to dwadzieścia cztery godziny spędzone z Jezusem.

Św. Matka Teresa z Kalkuty (1910-1997)

[Andrew von Habsburg]

16 maja

Prowadzenie badań teologicznych [w relacjach między katolikami a prawosławnymi], zajmujących się złożonymi kwestiami, i wskazywanie rozwiązań, które nie będą owych kwestii upraszczać, stanowi poważne zadanie, od którego nie możemy się uchylać. Jeśli prawdą jest, że Pan wzywa z mocą swoich uczniów do budowania jedności w miłości i w prawdzie; jeśli prawdą jest, że nawoływanie do ekumenizmu jest naglącym wezwaniem do odbudowywania, w duchu pojednania i pokoju, poważnie naruszonej jedności między wszystkimi chrześcijanami; jeżeli nie możemy zapominać, że podział czyni mniej skuteczną najświętszą sprawę głoszenia Ewangelii wszelkiemu stworzeniu (Mk 16,15), jak możemy uchylać się od zadania, jakim jest analizowanie jasno i z dobrą wolą dzielących nas różnic, z głębokim przekonaniem, że należy znaleźć dla nich rozwiązanie? Jedność, do której dążymy, nie polega na wchłonięciu ani złączeniu, lecz poszanowaniu dla wielokształtnej pełni Kościoła, który zgodnie z wolą swojego Założyciela Jezusa Chrystusa powinien być zawsze jeden, święty, powszechny i apostolski. To polecenie znalazło pełny oddźwięk w nienaruszalnym wyznaniu wiary wszystkich chrześcijan, Symbolu opracowanym przez Ojców Soborów Ekumenicznych Nicejskiego i Konstantynopolitańskiego. Sobór Watykański jasno uznał bogactwo Wschodu, z którego Zachód wiele zaczerpnął…; wezwał, aby nie zapominać, jak wiele wycierpiał Wschód, aby zachować swą wiarę… Nauczanie Soboru… zachęciło do uznania, że dziedzictwo Wschodu i Zachodu to jakby kawałki składające się na mozaikę, przedstawiającą jaśniejące oblicze Pantokrátora (Ap 15,3), którego ręka błogosławi całą Oikoumene. Sobór posunął się jeszcze dalej, mówiąc: Nic więc dziwnego, że niektóre aspekty objawionej tajemnicy bywają czasami stosowniej ujmowane i jaśniej przedstawiane u jednych niż u drugich, tak że trzeba stwierdzić, iż owe odmienne sformułowania teologiczne nierzadko raczej się wzajemnie uzupełniają niż przeciwstawiają" (Unitatis redintegratio, 17).

Benedykt XVI

[Andrew von Habsburg]

17 maja

Mojżesz napisał w Prawie: Uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego Nam (Rdz 1,26)… Naszym zadaniem jest zatem odbijanie obrazu świętości dla naszego Boga, dla naszego Ojca… Nie bądźmy malarzami obcego obrazu… I żeby nie zostawiać w nas miejsca na obraz pychy, pozwólmy Chrystusowi malować w nas Jego obraz. Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Lecz po co nam wiedzieć, czy ten pokój jest dobry, jeśli nie czuwamy nad nim? To, co dobre, jest zazwyczaj delikatne; a drogocenne dobra wymagają większych trosk i szczególnej pieczy. Bardzo delikatny jest pokój, który może zostać zniszczony przez błahe słowo lub lekką ranę, zadaną bratu. Jednakże nic się bardziej nie podoba ludziom jak bezmyślne mówienie i zajmowanie się sprawami, które ich nie dotyczą, bezcelowe przemowy i krytykowanie nieobecnych. Odtąd ci, którzy nie mogą powiedzieć: Pan Bóg Mnie obdarzył językiem wymownym, bym umiał przyjść z pomocą strudzonemu, przez słowo krzepiące (Iz 50,4), niech zamilkną lub jeśli mówią, niech będzie to słowo pokoju… Kto bowiem miłuje bliźniego, wypełnił Prawo (Rz 13,8). Niech raczy nas natchnąć nasz dobry Pan i Zbawiciel, Jezus Chrystus, sprawca pokoju i Bóg miłości.

Św. Kolumban Młodszy (563-615)

[Andrew von Habsburg]

18 maja

Pan powiedział o sobie, że jest krzewem winnym, aby nas nauczyć, że mamy trwać w Jego miłości i ile dobra pochodzi z jedności z Nim. Pan porównuje do latorośli tych, którzy są z Nim złączeni i jak gdyby w Niego wszczepieni i w Nim umocnieni, i już stali się uczestnikami Jego natury (2P 1,4) przez Ducha Świętego, który został im dany. Albowiem to święty Duch Chrystusa łączy nas z Nim… Narodziliśmy się bowiem na nowo z Niego i w Nim w Duchu Świętym, aby przynosić owoce życia, nie dawnego i zastarzałego, ale odnowionego przez wiarę i miłość ku Niemu. Trwajmy w tym stanie, jakby wszczepieni w Pana, gdy ze wszystkich sił zachowujemy Jego przykazania. Staramy się zachować tę otrzymaną szlachetność, to znaczy nie zasmucając zamieszkującego w nas Ducha Świętego (Ef 4,30), przez którego – jak wiemy – Bóg w nas mieszka… Podobnie jak korzeń udziela winnym pędom swoich naturalnych właściwości, tak też Słowo Boże, Jednorodzony Syn Boga Ojca, wszczepia świętym niejako pokrewieństwo ze swoją naturą, bo szczególnie udziela Ducha Świętego tym, którzy są z nim złączeni przez wiarę i doskonałą świętość. Żywi w nich uczucie miłości i sprawia, że poznają, czym jest wszelka cnota i dobroć.

Św. Cyryl z Aleksandrii (380-444)