Szany dobra ziemskie Heinz-Werner Grüner

[Michał Jerzy Potocki]

Czy odznaczenia mieszczą się jeszcze na pańskim mundurze.

[Heinz-Werner Grüner]

Czy odznaczenia mieszczą się jeszcze na pańskim mundurze.

Coś tam się jeszcze zmieści na taczce.

[Taddeo]

Przyjacielu, nie będzie wproszeniem się jeśli zaproponuje jutro wspólne spożycie obiadku?

[Heinz-Werner Grüner]

Herr Taddeo, meine freund! Ależ śmiało! Mamy coś do obgadania, byle nie przed 7 rano! Konie muszę doglądnąć osobiście...

[Taddeo]

Już widziałem w garażu gotowe auta, no powiem szczerze że wszystko co przypilnujesz to solidnie przygotowane. Dziękuję też że wytrzymalsze opony dałeś, nie będę się martwił że nie dadzą rady

[Heinz-Werner Grüner]

-Meine freund, te co widziałeś to chyba dla Herr Zoltana coś wyremontowaliśmy...
Musimy jechać do Graz... do siedziby naszego zespołu... Tam są dopiero nasze cacka...

[Anton Sokolov]

Wracając z ostatniego OS, pomyślałem, że nadłożę odrobinę drogi. Wszak zostałem zaproszony. Witam zatem w Twych pięknych włościach. Chętnie odpocznę od wszędobylskiego pyłu na Pustkowiach. Nie zapomniałem o gyszynku dla gospodarza, bo nie wypada przychodzić w gości z pustymi rękoma.

[Heinz-Werner Grüner]

-Profesorze! Dziękuję, nie trzeba było! Proszę, zapraszam- Grunera zjadała ciekawość co tam się kryło w zawiniątku...ale najpierw postanowił wprowadzić gościa do swoich włości...
-Rozgość się Profesorze, czym chata bogata! Co podać, głodyś? A może spragniony!? Tak na pewno. Herr Zoltan! - wydarł się jak szalony wołając swojego majordomusa...

[Anton Sokolov]

Doprawdy piękna chałupa, że tak grubiańsko wyrażę swój podziw dla tej budowli. Nie będę ukrywał, że czuję się tutaj trochę jak Kevin sam w Nowym Yorku, gdyż ja w swojej piwnicy, w której Talerz mnie trzyma, takich luksusów nie posiadam.

Chętnie bym się czegoś napił. Głodny nie jestem, gdyż po drodze wstąpiłem do sympatycznej restauracji, gdzie zjadłem przepysznego Wiener Schnitzela.

[Heinz-Werner Grüner]

-A szkoda, Profesorze, a szkoda. Kucharkę mamy tutaj doskonałą... No jak jej było...- Gruber chwilę się zamyślił - Ta no... Ta... No, dobrze, pamięć zawodzi. A czego by się Herr Anton napił? Coś z rodzimych zbiorów, w postaci kompotu, czy raczej maleńkiego procencika dorzucić? - leutnant uśmiechnął się całkiem szczerze, do Herr Sokolova.