Muzeum Wojska

[Henryk von Groc]

Rodzaje Jazdy - Rajtaria

Rajtaria powstała wraz z arkebuzerami w połowie XVI wieku w Niemczech, w związku z rozwojem broni palnej i związaną z tym utratą znaczenia ciężkiej jazdy (która została zachowana w postaci nielicznych oddziałów kirasjerów). Oddziały kawaleryjskie stały się jednostkami pomocniczymi w stosunku do piechoty i artylerii. Znacznie zmniejszyła się zatem liczebność jazdy w armiach. Do upowszechnienia rajtarii przyczynił się Maurycy Orański (1567-1625) - hrabia de Nassau, syn Wilhelma I Orańskiego, reorganizator i wódz armii niderlandzkiej, a od 1585 r. namiestnik północnych prowincji niderlandzkich.

Rajtarzy uzbrojeni byli najczęściej w dwa kołowe pistolety typu puffer (ewentualnie trzeci noszono za cholewą buta) oraz rapier lub pałasz waloński. Niekiedy uzbrojenia dopełniała broń długa, najczęściej w postaci bandoletu, choć niekiedy zdarzały się karabiny.
Ubrani zwykle byli w rajtrok (kolet, skórzany kaftan), kapelusze z szerokim rondem, spodnie i botforty - długie, sięgające za kolana skórzane buty zwane po staropolsku "rajtarskimi". W niektórych państwach (np. Rosja, Austria, Niemcy, Szwecja) rajtarzy używali zbroi i hełmów, w innych (np. Francja, także i Szwecja) walczyli bez uzbrojenia ochronnego.
Typowa zbroja rajtarska - w postaci hełmu typu szturmak lub pappenheimer (rzadziej morion) oraz kirysu niekiedy z naramiennikami, nałokietnikami, parą zarękawi, folgowanymi nabiodrkami i parą nakolanków - chroniła cały korpus, przy czym ochrona w żadnym miejscu nie była dostateczna (grubość napierśnika nie przekraczała 3 mm), a sama zbroja znacznie cięższa np. od husarskiej.
Rajtaria dysponująca uzbrojeniem ochronnym zwykle dosiadała cięższych koni, stąd w XVII w. zaczęto odróżniać rajtarię lekką i ciężką. Ta ostatnia częściowo wyparła w poszczególnych państwach jednostki arkebuzerów i tzw. półkirasjerów, stanowiące wcześniej jazdę średniozbrojną.

W walce rajtaria stosowała taktykę zwaną karakolem. Król szwedzki Gustaw II Adolf po doświadczeniach w walce z husarią polską jako pierwszy użył rajtarii na dużą skalę w roli typowej dla kawalerii, stosując gwałtowne uderzenie zwartej masy rajtarów walczących rapierami i pistoletami w bezpośrednim zwarciu z przeciwnikiem (szarża). Od tego czasu rajtaria szwedzka, a następnie także innych państw, stosowała oba rodzaje taktyki (karakol i szarżę).

[Henryk von Groc]

Rodzaje Jazdy - Husaria

Polska jazda należąca do narodowego autoramentu, znana z wielu zwycięstw formacja kawaleryjska Rzeczypospolitej, obecna na polach bitew od początków XVI do połowy XVIII wieku. Była wykorzystywana do przełamywania sił nieprzyjaciela poprzez zadawanie rozstrzygających uderzeń w postaci szarż, które w najważniejszym okresie jej istnienia kończyły się zazwyczaj zwycięstwami. Ze względu na nietypowe uzbrojenie i taktykę husaria jest zaliczana do najskuteczniejszych formacji wojskowych w dziejach kawalerii.

Swe powstanie husaria zawdzięcza Serbom, którzy po klęsce na Kosowym Polu w 1389 szukali okazji do pomsty na Turkach. Po śmierci króla Macieja Korwina, Racowie mieli przybyć z Węgier do Polski by kontynuować walkę z Turkami. W tamtych czasach służyli oni "po usarsku" albo nie używali żadnego uzbrojenia ochronnego, albo jedynie drewnianych tarcz "tureckich". Ich podstawową bronią było "drzewo", czyli kopia, dużo lżejsza (dzięki odmiennemu procesowi produkcji) od swego rycerskiego pierwowzoru doby średniowiecza. Husaria była więc z założenia jazdą lekką.
Za czas narodzin polskiej husarii uważa się początek XVI wieku. W 1503 Sejm powołał do życia pierwsze chorągwie narodowego autoramentu, w tym husarskie. Tak rozpoczął się ponad dwusetletni szlak bojowy tej formacji. W drugiej połowie XVI wieku husaria stała się główną siłą uderzeniową wojsk Rzeczypospolitej, a po roku 1598 była już ową "niezwyciężoną siłą". Początek XVII wieku to czas największych zwycięstw husarii. Wtedy właśnie zdobyła przydomek najgroźniejszej jazdy świata. Dzięki wybitnym wodzom i stosowanej przez nich taktyce możliwe były tak miażdżące zwycięstwa jak:
* Bitwa pod Cutrea de Argesz (25 XI 1600), gdzie armia polska pod dowództwem Jana Potockiego licząca sobie 1450 żołnierzy (w tym 950 husarzy), pobiła armię wołoską (7000 żołnierzy) dowodzoną przez Udreę.
* Bitwa pod Kircholmem (27 IX 1605), gdzie armia Wielkiego Księstwa Litewskiego (3 750 żołnierzy, w tym 1750 husarzy) pod dowództwem Jana Karola Chodkiewicza, pobiła trzykrotnie liczniejszą armię szwedzką (12 300 żołnierzy) dowodzoną przez przyszłego króla szwedzkiego Karola IX (ówcześnie księcia Karola Sudermańskiego).
* Bitwa pod Kłuszynem (4 VII 1610), gdzie dysproporcja sił była jeszcze większa, bo 5:1 (35 000 Rosjan i zaciężnych cudzoziemców przeciwko ok. 6800 wojsk polskich dowodzonych przez Stanisława Żółkiewskiego). Właśnie w tej bitwie najbardziej uwidoczniła się wartość bojowa husarii.

Husaria była z początku jazdą lekką, a ich podstawową bronią defensywną była drewniana "tarcza turecka" o charakterystycznie wydłużonym jednym rogu. Niedługo potem zaczęto używać lekkich zbroi i szyszaków. Broń ofensywną stanowiła długa kopia (4,5 do 6,2 metra) drążona w środku i wzmacniania oplotem z rzemienia, a przez to lekka, stanowiąca opracowany w Polsce wariant rozwojowy kopii typu węgierskiego. Charakterystycznym jej elementem był długi na 2,5-3 metrów proporzec w barwach danej roty. Technologia wytwarzania kopii husarskich polegała na doborze drewna i takim okręcaniu skórą by uzyskać bardzo lekką, a jednocześnie doskonale sztywną broń o znacznym zasięgu. Kopie te w trakcie szarży nie wyginały się w dół pod własnym ciężarem. Środek ciężkości kopii husarskiej był przesunięty do tyłu (stosunkowo ciężka przeciwwaga-kula, służąca także jako osłona dłoni żołnierza), co ułatwiało manewrowanie bronią. Grot kopii przedłużały dwa, około półtorałokciowe stalowe "wąsy" (lub "pióra"), wzmacniające drzewce i uniemożliwiające odrąbanie grota. Kopie, jako jedyny rodzaj broni narodowego autoramentu, dostarczane były przez władze wojskowe. Chodziło o to, by broń ta – jednorazowego użytku – była jak najbardziej jednolita.

[Henryk von Groc]

Rodzaje Jazdy - Dragoni

Żołnierze formacji wojskowej zwanej dragonią, "wynalezionej" przez Henryka IV, króla Francji w końcu XVI w., którzy walczyli pieszo (rodzaj piechoty), a poruszali się wierzchem (konno). Dragoni używali broni palnej i białej. Od XVIII wieku regimenty dragonii coraz częściej walczyły również konno. W XVII wieku, były to jednostki uzbrojone w muszkiety, arkebuzy, półhaki, pistolety oraz szable, pałasze bądź rapiery. Najczęściej stosowanym zestawem uzbrojenia był muszkiet lontowy, dwa pistolety kołowe i szabla lub pałasz. Natomiast jako rodzaj lekkiego stroju ochronnego, mniej więcej od początku lat czterdziestych XVII wieku noszono kolety. Dragonów organizowano w samodzielne chorągwie (niekiedy nazywane kompaniami), skwadrony (nie należy mylić ze szwadronami) lub regimenty.
Od XVIII wieku dragońskie pułki Straży Przedniej były najbardziej wartościowymi formacjami kawaleryjskimi armii Rzeczypospolitej, utrzymując porządek na terenie kraju oraz walcząc przede wszystkim z buntującymi się Kozakami

[Henryk von Groc]

Rodzaje Jazdy - Lisowczycy

Formacja lekkiej jazdy polskiej o charakterze utrzymującego się z łupów wojska najemnego, oparta na wzorach ustrojowych konfederacji wojskowych, sformowana w 1614 roku, pierwotnie jako konfederacja żołnierska pod wodzą pułkownika Aleksandra Józefa Lisowskiego herbu Jeż. Zawiązki lisowczyków powstały już w czasie służby Aleksandra Lisowskiego u Dymitra II Samozwańca w latach 1607-1611.
Dwutysięczny oddział lisowczyków brał udział w wojnie polsko-rosyjskiej 1609 - 1618. Od śmierci Lisowskiego w 1616 r. dowodzeni byli przez pułkownika Stanisława Czaplińskiego. Od 1619 r. ich dowódcą był Walenty Rogowski. W czasie wypraw moskiewskich przeprowadzili szereg operacji zaczepnych na terytorium Carstwa Rosyjskiego, rozbijając w grudniu 1617 roku pod Kaługą wojska rosyjskie kniazia Dymitra Pożarskiego. Ich łupieżczość spowodowała m.in. obłożenie tej formacji klątwą, która jednak po pewnym czasie została zdjęta.

W 1619 roku stacjonujący w okolicach Kowna lisowczycy, oddani zostali przez króla Zygmunta III do dyspozycji Ferdynanda II. Pod dowództwem Walentego Rogowskiego walczyli w wojnie trzydziestoletniej w Siedmiogrodzie, którego wojska pokonali w bitwie pod Humiennem (8 000 lisowczyków), zmuszając księcia siedmiogrodzkiego Gábora Bethlena do odstąpienia od oblężenia Wiednia i powrotu do zagrożonego kraju.
Część pułku z Rogowskim postanowiła wrócić do Polski (zatrzymali się na Słowacji dając się we znaki mieszkańcom). Pozostali towarzysze pod wodzą Jarosza Kleczkowskiego zdecydowali się na przejście na służbę cesarską, w której pozostali przez kilka następnych lat. Po śmierci Kleczkowskiego 4 marca 1620 roku pod Krems, ich pułkownikiem został Stanisław Rusinowski, pod którego rozkazami walczyli w bitwie na Białej Górze 8 listopada 1620 r., w której zdobyli 20 chorągwi pułkowych. 7 maja 1621 roku cesarz wypłacił zaległy żołd i zwolnił od służby uciążliwych z powodu grabieży lisowczyków (aż do czasów wojen napoleońskich w Niemczech matki straszyły swe dzieci polskimi kozakami). Część towarzyszy przeszła na służbę księcia bawarskiego Maksymiliana, inni wrócili do Polski.

Chorągiew pułkownika Rusinowskiego walczyła z Turkami pod Chocimiem w 1621 roku (podczas tej bitwy zginął ich dowódca). Po wojnie z Turcją Zygmunt III Waza ponownie wysłał lisowczyków na służbę cesarza Ferdynanda. Tym razem dowodził nimi Stanisław Strojnowski i Idzi Kalinowski. Brali udział w bitwach pod Glatz, Habelswerd i Mansfeld. Podczas wojny ze Szwecją w latach 1626 - 1629 walczyli na terenie Prus Królewskich.
Pod dowództwem Pawła Niszczyckiego starosty łomżyńskiego i Jana Gromadzkiego wzięli udział w wyprawie Ferdynanda Habsburga w wojnie z Francją, gdzie walczyli w Pikardii aż do odwołania przez Sejm. Ostatnim pułkownikiem lisowczyków był Mikołaj Moczarski.
Po powrocie do kraju dali się we znaki ludności cywilnej. Splądrowali i puścili z dymem Radomsko. Zostali potępieni w uchwałach sejmowych i rozwiązani około 1635 roku.

[Henryk von Groc]

Rodzaje Jazdy - Kirasjerzy

Rodzaj ciężkiej jazdy (szturmowej) w zbrojach z metalowych płyt (kirysach). Jazda tego typu powstała w drugiej połowie XVI wieku z przekształcenia w nią z ciężkozbrojnej jazdy kopijniczej, choć nowożytnych kirasjerów poprzedzali w starożytności macedońscy hetairoi o zbliżonym przeznaczeniu bojowym i rynsztunku, co ich spadkobiercy.
Jednostka ta oznacza nowe stadium rozwoju europejskiej ciężkiej jazdy. Pancerz używany przez tych jeźdźców był znacznie lżejszy, zapewniając większą szybkość i zwinność. Znaczną uwagę poświęcano technikom jeździeckim. Kirasjerzy potrafili zadawać potężne, śmiercionośne uderzenia zarówno nieprzyjacielskiej konnicy, jak i piechocie.

Wyposażenie kirasjera obejmowało stalowy kirys o wysokości około 47 cm, szerokości 44 cm (na wysokości piersi) i wadze 8-9 kg. Kirys ten chronił pierś i plecy jeźdźca przed ciosami broni białej i kulami muszkietowymi (wystrzelonymi z odległości nie mniejszej niż 50 kroków). Kula pistoletowa mogła go przebić tylko jeśli została wystrzelona z bardzo krótkiej odległości (2-3 kroki). Czasami kirasjerzy nosili stalowe, otwarte hełmy w kształcie kasku. Ten okazały hełm nawiązywał do hełmów hellenistycznych Greków i Rzymian. Posiadał otok z czarnego niedźwiedziego futra, ozdobiony był nadgrzebieniem z końskiego czarnego włosia i piórem pąsowym na lewym boku. Na uzbrojenie kirasjera składały się pałasz (lub szpada), para pistoletów i krótka kawaleryjska skałkówka lub karabinek.

W XVI wieku i w początku XVII wieku kirasjerzy walczyli ogniem z konia, stosując tzw. karakol. Dopiero w wojnie trzydziestoletniej mający doświadczenie w polskiej armii Gottfried Heinrich von Pappenheim i wzorujący się na nim Octavio Piccolomini używali kirasjerów do szarż cwałem na białą broń. Odtąd kirasjerzy atakowali w zwartym szyku, galopem z odległości 1800-700 kroków. Do przełamywania linii nieprzyjaciela używali pałaszy, podczas gdy pistolety stanowiły broń rezerwową.
Kirasjerzy stanowili uprzywilejowaną formację i byli zwolnieni z wielu obowiązkowych elementów służby. Od połowy XIX w. była to normalna jazda liniowa, która gdzieniegdzie zachowała nazwę kirasjerów. We Francji kirasjerzy przetrwali do 1914 r. We Włoszech do chwili obecnej istnieje jeden pułk kirasjerów.

[Henryk von Groc]

Rodzaje Jazdy - Huzarzy

Węgierska lekkozbrojna jazda powstała w XV wieku. Pierwowzorem byli racowie, którzy po odrzuceniu kopii, tarcz i pozostałego uzbrojenia ochronnego przekształcili się w huzarów.
Huzarzy umundurowani byli w charakterystyczne krótkie haftowane (węg. szamerunek) obszyte barankiem kurtki (węg. dolman) i obcisłe haftowane (cyfrowane) spodnie. Na dolman zarzucana była pelerynka z węgierska zwana mentyk. Nakryciem głowy było wysokie czako lub bermyca. Formacja ta została przejęta przez inne armie europejskie (osiągając największą popularność w XVIII wieku) i występowała do XIX wieku.
W okresie wojen napoleońskich zadania huzarów ograniczały sie głównie do rekonesansu terenów położonych w pobliżu przemarszu głównej kolumny wojsk. Regimenty huzarów formowały swoje szwadrony w szyku bojowym i przeczesywały okolicę. W przypadku nawiązania kontaktu z nieprzyjacielem szwadron czołowy przegrupowywał się w galopie, frontem strzelców osłaniając pozostający w tyle regiment. Nawiązawszy kontakt bojowy, huzarzy-harcownicy oddawali salwę karabinową na 100 metrów przed pozycjami nieprzyjaciela. Celem byli przede wszystkim oficerowie przeciwnika. Później, z pistoletami w prawej ręce i dobytymi szablami, wiszącymi u nadgarstków na temblakach, szarżowali, zachowując pistoletową kulę aż do ostatniego momentu. W końcu przekładali pistolet do lewej dłoni i rozpoczynali walkę na szable.
Gdy szarża wymagała wsparcia całego regimentu, poszczególne szwadrony nacierały rozwiniętymi falami na prawe lub lewe skrzydło, starając się maksymalnie wykorzystać siłę uderzenia.
Zadania defensywne huzarów polegały głównie na kontrolowaniu ruchów przeciwnika poprzez wymuszanie kontaktu bojowego i dzięki temu eliminowanie czynnika zaskoczenia oraz na ukrywaniu ruchów głównej kolumny własnych wojsk przez działania pozorowane i nękanie atakami.

[Henryk von Groc]

Rodzaje Jazdy - Szaserzy (Strzelcy Konni)

Typ lekkiej kawalerii, zwanej też strzelcami konnymi istniejący w armii francuskiej od czasów wojny o sukcesję austriacką. W 1788 roku utworzono 12 pułków jazdy uzbrojonej w karabinki, przeznaczonej do działań rozpoznawczych i osłonowych. Nosiły one nazwy prowincji, w których teoretycznie miały być formowane i uzupełniane. W Polsce licznie występowali w okresie Księstwa Warszawskiego (1807-1815) i Królestwa Polskiego (1815-1918). Charakterystyczną cechą ich umundurowania były zielone kurtki.

[Henryk von Groc]

Rodzaje Jazdy - Ułani

Żołnierze jazdy lekkiej uzbrojonej w lance, szable oraz broń palną, charakterystycznej głównie dla kawalerii polskiej. Nazwa ułan wzięła się od nazwiska pułkownika Mohammeda Ułana z czasów Stefana Batorego – dowódcy pułku lekkiej jazdy tatarskiej Rzeczpospolitej, który stanął po stronie Augusta II w czasie wojny domowej 1715-1716, w nagrodę za wierność w 1717 monarcha przeniósł pułk ze służby koronnej na żołd w armii saskiej. Po śmierci Ułana dowódcą pułku został Czymbaj Murza Rudnicki a później Józef Bielak, ale pułk nazywano nadal wojskiem ułanowym. Podczas wojny o austriacką sukcesję (1740-1748) i podczas wojny siedmioletniej (1756-1763) wszystkie pułki jazdy tatarskiej, złożone z tatarskich mieszkańców Wielkiego Księstwa Litewskiego uzbrojonych w lance, szable oraz krótką broń palną, zaczęto nazywać ułanami.

Król Stanisław August Poniatowski założył pułk ułanów królewskich jako część swojej gwardii przybocznej, noszących rogatywki, kurtki z wyłogami, spodnie z lampasami, uzbrojonych w lance, pistolety oraz szable. Te elementy umundurowania i uzbrojenia stały się tradycyjnie charakterystyczne dla tej formacji. Pod koniec XVIII w. w armiach państw zaborczych, Austrii, Prus i Rosji, zaczęły pojawiać się pułki ułańskie wzorowane na polskich ułanach. W okresie wojen napoleońskich polscy ułani na służbie francuskiej (ułani Legionów Polskich we Włoszech oraz później ułani Legii Nadwiślańskiej) rozpowszechnili strój ułański w Europie, gdzie powstały formacje lansjerów umundurowane oraz uzbrojone na polski wzór. Do krajów, w których pojawiły się tego rodzaju jednostki, zaliczyć można: Wielką Brytanię, Rzeszę (od 1870 Niemcy) Francję, Hiszpanię, Włochy i kilka państw południowoamerykańskich.

[Henryk von Groc]

ARTYLERIA (rodzaje dział) Artyleria ro jeden z podstawowych rodzajów wojsk, na uzbrojenie którego wchodzą działa (armaty, haubice, moździerze). Pierwszy udokumentowany przypadek użycia artylerii miał miejsce 28 stycznia 1132 roku, kiedy to generał Han Shizhong (Dynastia Song) obległ i zdobył miasto w Fujianie. Te pierwsze prymitywne działa przedostały się wraz z Mongołami do Azji Mniejszej, a stamtąd − w XIII wieku − do Europy, gdzie pierwsze strzały padły w roku 1247 pod Sewillą. W Europie Zachodniej przełom w tej dziedzinie nastąpił w czasie zmagań wojny stuletniej, aczkolwiek armaty używane na polach bitew były małe i niezbyt silne. Cięższych dział używano jedynie do zdobywania i obrony zamków, jak to miało miejsce podczas walk o Breteuil w roku 1356: oblegani Anglicy wystrzałem z działa zniszczyli francuską wieżę oblężniczą. Generalnie do końca XIV wieku działa mogły co najwyżej rozbijać dachy zabudowań twierdz, nie zaś rozbijać ich mury. Początki Artylerii Ogniowej
Pierwsze egzemplarze armat były wykonywane z brązu, mosiądzu, lub żelaza techniką odlewniczą przez ludwisarzy, albo były skuwane ze wzdłużnie ułożonych szyn przez kowali w przypadku dział żelaznych. Aby zapobiec rozdęciu lufy nabijano na nie specjalne żelazne pierścienie, które wzmacniały konstrukcję działa. Ponieważ proces wykonywania dział był skomplikowany pod względem technologicznym, możemy spodziewać się, ze pierwsze egzemplarze dział opuszczające ludwisarnie były bronią dość zawodną o niskiej skuteczności i małej wytrzymałości na powstające ciśnienie gazów jakie towarzyszyło spalaniu prochów strzelniczych. Pierwszy etap wykorzystywania artylerii ogniowej do oblężeń, lub walki w polu, charakteryzuje się prostotą konstrukcji pomocniczych ułatwiających ustawienie lufy pod odpowiednim kontem. Aby uzyskać odpowiednią odległość i tor lotu pociski, działa ustawiano na specjalnie usypanych szańcach, lub kładziono je bezpośrednio na ziemi. Szybko jednak zaczęto montować lufy na drewnianych łożach, a już w XV wieku działa zostały wyposażone w koła co znacznie poprawiło ich manewrowość i transport podczas działań zbrojnych.

W XIV i XV wieku w konstruowaniu dział nie pojawiły się żadne konkretne normy i wytyczne mogące ujednolicić rodzaje produkowanej artylerii. Toteż w XIV stuleci spotykamy najróżniejsze egzemplarze pod względem wagi, wielkości, kalibru, a także pod względem proporcji wielkości komory prochowej i lufy. Dopiero pod koniec XV stulecia pojawiły się pewne tendencje uwzględniające proporcje względem długości części wylotowej: dla części wylotowej półtora kalibra, dla części komorowej pięć kalibrów, przy czym szerokość komory powinna wynosić dwie dziesiąte kalibra. Aby artyleria stała się bardziej skuteczna, czyli osiągnęła jak największą donośność i siłę wyrzucenia pocisku zaczęto zmieniać proporcje luf dział. Powiększono szerokość komory prochowej do czterech dziesiątych kalibra i wydłużono część wylotową do trzech kalibrów, dzięki czemu działa osiągnęły większe efekty niszczące.
W XIV i na początku XV wieku możemy rozróżniać działa jedynie na podstawie kalibrów – a więc możemy dokonać najprostszego podziału pod względem wielkości wystrzeliwanego pocisku. Działa lekkie posiadały kaliber od 120 do 200 mm, średnie od 250 do 400 mm, natomiast ciężkie od 500 do 800 mm.

[Henryk von Groc]

Bombardy

Największymi działami służącymi do kruszenia murów obronnych były bombardy. Ze względu na siłę z jaka wyrzucały pociski i kaliber nazywano je działami burzącymi. Był to rodzaj działo lufie bardzo szerokiej jednak nie miała ona znormalizowanej długości. Bomabarda jako jedyne działo mogła zagrozić murom twierdz toteż stała się działem oblężniczym. Jednak z bombardy można było oddać zaledwie kilka strzałów dziennie. Bombardy mimo swej olbrzymiej siły burzącej były działami przysparzającymi wiele problemów w transporcie. Wojsko polskie oblegające Suczawę w 1497 roku dysponowały bombardami, z których jedna była ciągnięta przez 40 a druga przez 50 koni. Jednak nie wszystkie bombardy miały tak imponujące wymiary. Istniały działa tego samego typu jednak o mniejszej wadze i kalibrze nazywane półburzącymi.

Duże rozmiary bombard i trudności związane z ich transportowaniem spowodowały powstanie działa zwanego śrubnicą. Działa te były przewożone w częściach i montowane za pomocą gwintu bezpośrednio przed oddaniem strzałem. Dysponujemy kilkoma wzmiankami ze źródeł pisanych na temat użycia śrubnic w Polsce jednak nie zachował się żaden egzemplarz tego typu działa na naszych terenach. Z bombard i śrubnic strzelano kulami kamiennymi. Pociski wyrabiano w stałym miejscu magazynowania działa, albo w rejonie walk. W celu burzenia murów i fortyfikacji starano się posłużyć jak najtwardszym materiałem do wyrobu kul. Jednak nie zawsze w pobliżu miejsca oblężenia był dostępny odpowiedni surowiec toteż kule niejednokrotnie wykonywano z miękkich skał. Do dział wysokokalibrowych możemy zaliczyć także moździerze, o krótkiej lufie służące do strzelania stromotorowego.