Włości Dumy Węgier

[Heinz-Werner Grüner]

Juz teraz wiem kto mi rano podpierdzieli pilotkę ze skóry, za którą dałem 2 i pół korony!

[Michał F. Lubomirski-Lisewicz]

Ależ, Panie Grüner, skądże znowu!

[Heinz-Werner Grüner]

Dobra, dobra. Sam "widziałem" jak Waść chodził między "poległymi"... To znaczy Isztvan tak mówił...

[Michał F. Lubomirski-Lisewicz]

Oj, bo zaraz przyleci nota dyplomatyczna.
Oczywiście, żartuję.

Ależ Panie Szanowny, jak miałem niby zasiąść na fotelu bez przechodzenia między spoczywającymi na podłodze?

[Emeryt]

Około godziny 8 rano, Wojowników Szos zaczął budzić niesamowity aromat kawy, którą własnoręcznie zaparzył niezmordowany Istvan. Kawa pochodziła z Pustkowi i oprócz aromatu, nad filiżanką unosiła się poświata, co z parującą kawa dawało piękny efekt. Istvan uważa, że to dzięki wodzie z Dunaj, którą podał specjalnej filtracji opracowanej przez niego samego. Na czym polegała ta filtracja nikt nie wiedział, nawet baron, ale efekty było widać gołym okiem. Wodę te, Istvan stosował w gospodarstwie, dlatego też wszystkie zwierzęta miały piękną sierść, rośliny byłe duże i smaczne, owoce słodkie i soczyste, kwiaty miały piękne barwy i pachniały niczym biblijny Eden.
Sam baron był beneficjentem tej istvanowej pomysłowości, jego włosy na brodzie i głowie, pomimo siwizny, był gęste i mocne, pomroczność jasna zaś ustępowała po kilku łykach klarownej wody.

[Heinz-Werner Grüner]

Leutnant Heinz-Werner Grüner zerwał się na równe nogi i w panice zaczął mówić do siebie. Popłoch jaki zrobił udzielił się wszystkim "biesiadującym" do rana. Fruwały buty, stroje sportowców, nawet gdzieś bielizna damska się przewinęła, bynajmniej nie była to osobista bielizna Grünera.
-Mein gott! - wołał do siebie naokrągło...
Łyknął aromatycznej kawy zaparzonej przez Istvana, popadł w chwilową zadumę. Musiała być naprawdę świetna. Szybko się jednak otrząsnął, w biegu założył płaszcz(notabene na "surdut" rajdowy") i jeszcze z filiżanką w dłoni wybiegł na oranżerię Włości Dumy Węgier...
-Herr Grüner, herr Grüner! - słyszał za plecami, odwrócił się i zobaczył Istvana
-Tak, Isztvanie, spieszę się! - ciężko już oddychając zapytał sługi barona dlaczego go zatrzymał. Ten z kolei chwilę musiał złapać oddech. Po chwili wydusił z siebie:
-Herr Grüner, po pierwsze to nie w tą stronę... - pokazał w przeciwnym kierunku i mówił dalej - Brama wjazdowa jest w drigą stronę...
-Dziekuję Isztvanie. Jesteś niezawodnie pomocny. A druga sprawa? - zapytał kierując się już w odpowiednim kierunku.
Istvan nie mógł nadążyć, więc musiał lekko podbiegać i jednocześnie podskakiwać, w końcu odezwał się:
-Herr Grüner... Chodzi o filiżankę...
-Jaką znowu filiżankę?
-W pańskiej dłoni...
-A!!! Co? Dopije kawę i oddam.
-Nie oto chodzi... Mam już termos dla pana przygotowany ze świeżo zaparzoną kawą z wodą prosto z Dunaju, filtrowana moim domowym sposobem.
-Do rzeczy Isztvan,zaraz się rajd zaczyna?!
-Ta filiżanka to jakby to rzec... urynał mojego barona. - uśmiechnął się niepewnie, tak by nie urazić gościa i nie zawstydzić siebie. Całkiem mu to nie wyszło.
Grüner przystanął, spojrzał na "filiżankę". Zrobił wielkie oczy. Naprawdę wielkie.
-Isztvanie, czy to może zostać między....
-Oczywiście! Herr Grüner, oczywiście! - przerwał mu węgierski sługa, jednocześnie potakiwał głową brodą obijając się co chwila o klatke piersiową...

[Henryk von Groc]

Rankiem von Groc Hrychowicz ocknął się nie mogąc przez chwilę podnieść głowy, która sakramencko mu ciążyła. Ogarnął się jednak szybko. Zamiast kawy wlał w siebie odpowiednia porcje palinki, ogarnął wzrokiem miejsce wczorajszej uczty i jej uczestników i pod nosem szepnął - czas ruszać. Trochę chwiejnym krokiem dotarł do swego samochodu, odpalił silnik i z piskiem opon ruszył na trasę.

[Emeryt]

Ta filiżanka to jakby to rzec... urynał mojego barona.

Nie, no ja wymiękam

[Heinz-Werner Grüner]

Ja myślę, że Grüner też.

[Emeryt]

Ale żeby tak do filiżanki.........nic nie pamiętam.......znaczy się, że kolacja sie udała