Sieć kolejowa Monarchii Naddunajskiej była jedną z największych i najgęstszych w Europie, choć technicznie ustępowała niektórym krajom. System kolejowy zaczął się rozwijać, podobnie jak na całym kontynencie, w latach 20. XIX wieku. Początkowo były to koleje konne, następnie parowe, a na przełomie XIX i XX wieku weszły do użycia maszyny napędzane elektrycznie.
Kolej w centralnie rządzonej Austrii, a potem w Austro-Węgrzech, była jednym z czynników jednoczących kraj. Sprawność, punktualność, rzetelność przewozu świadczyć miały o sile monarchii Habsburgów i jej rozwoju techniczno-gospodarczym. Infrastruktura kolejowa, istniejąca nawet w najbardziej odległych prowincjach imperium, niosła ze sobą postęp, powiew nowoczesności i nowe możliwości. Niejednokrotnie używano jej także w celach wojskowych, zarówno w XIX wieku, jak i podczas I wojny światowej.
Sieć, zwłaszcza na Węgrzech, była w większości jednotorowa, nawet w przypadku linii głównych.
W różnych okresach praktycznie od 1810 kiedy powstała pierwsza kolej konna w Styrii, kolejnictwo się różnie rozwijało.
W austriackiej części państwa w 1858 r. poprowadzono kolej ze stolicy do Linzu (k.k. priv. Kaiserin-Elisabeth-Bahn), a dwa lata później dotarła ona do Salzburga (granica bawarska).
Koleje górskie
Przed I wojną światową zdołano jeszcze ukończyć dwie ważne linie – Pyhrnbahn (1906) przez Bosruck-Tunnel (dług. 4760 m; tunel, mimo umiarkowanej długości, okazał się bardzo drogim w budowie) jako dodatkowe połączenie północ-południe; linia Salzthal – Linz (kkStB) oraz Tauernbahn (1909): (Salzburg –) Schwarzach-St.Veit – Spittal-Millstättersee (– Villach) z „Tauern-Tunnel” dług. 8½ km.
Po wojnie
Przez okres wojny koleje, tory ucierpiały i dopiero po zmianach wszystko zaczęło się odradzać.
W 1924 w Wiedniu ponownie otwarto większość sieci Stadtbahn po przejęciu przez miasto i elektryfikacji (technologia tramwajowa), jednocześnie sieć została odcięta od kolei państwowej. W 1935 ukończono I etapu elektryfikacji sieci BBÖ (napięcie ~15 kV 16 ²/3 Hz) na liniach: Innsbruck – Feldkirch – Buchs (Arlbergbahn, z odgałęzieniem Feldkirch – Bregencja), Salzburg – Bischofshofen – Innsbruck (z odgałęzieniami Worgl – Kufstein i Innsbruck – Brenner = Brennerbahn), Stainach-Irdning – Attnang-Puchheim (Salzkammergutbahn) oraz Schwarzach-St. Veit – Spittal – Millstättersee (Tauernbahn).
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
W krajach austriackich dwutorowych linii było sporo: Wiedeń <–> Salzburg.
