Strona 1 z 1

Wydział Piechoty

: 21, Marzec 1920
autor: Henryk von Groc

Piechota na przestrzeni wieków

Wojsko dawniej walczące i przemieszczające się pieszo, dzisiaj wykorzystuje środki transportu. Znane i wykorzystywane od starożytności do czasów współczesnych jako jeden z podstawowych składników armii. Piechota zawsze walczyła w najbliższej odległości wroga.

Czasy Starożytności

W starożytności piechota stanowiła główny typ wojsk u ludów osiadłych, u ludów koczowniczych była to jazda. Z reguły jazda była formacją elitarną, gdyż wyposażenie i utrzymanie konia było bardzo kosztowne. Taktyka przyjmowana przez starożytne cywilizacje takie jak Egipcjanie czy Asyryjczycy, zakładała wykorzystanie słabo zorganizowanych mas biedniejszej i gorzej uzbrojonej (najczęściej we włócznie) piechoty ciężkozbrojnej jako punkt wyjścia dla uderzenia arystokratycznej jazdy i wozów bojowych (rydwanów). Formacjami pomocniczymi były oddziały lekkozbrojne uzbrojone w broń miotającą, działające przed zasadniczym starciem.
W armiach azjatyckich (chińskich i hinduskich) piechota również była najliczniejszym elementem armii, jednak za podstawowe uzbrojenie służył jej łuk. W Indiach konnica została wprowadzona dopiero w V w. p.n.e.
W starożytnej Grecji, ze względu na warunki niesprzyjające hodowli koni, ciężkozbrojni hoplici walczący w zwartej falandze byli podstawą armii wszystkich polis. W IV w. p.n.e. pojawiła się piechota półciężka, tzw. peltaści, która szybko zyskała na znaczeniu.
Reformy wojskowe Filipa II, króla Macedonii, w pierwszej połowie IV w. p.n.e. dały początek nowej formacji piechoty: falandze macedońskiej. Walczący w niej pedzetajrowie i hypaspiści, uzbrojeni w długie sarissy przez ponad 100 lat byli niepokonani.
Formacją piechoty, która położyła kres stosowaniu falangi, stała się narzędziem podboju całego basenu Morza Śródziemnego i panowała niepodzielnie na polach bitew przez ponad 500 lat był rzymski legion. W skład legionu wchodzili legioniści, z początku dzieleni na kilka typów (Velites, Hastati, Principes, Triarii), później jednakowi pod względem uzbrojenia. W skład legionu wchodził również kontyngent jazdy, jednak pełnił on z reguły funkcje osłonowe dla zmasowanego natarcia piechoty. Legion zniknął całkowicie w V wieku.
Rola piechoty stopniowo malała na rzecz jazdy już od III wieku n.e. Było to jedną z przyczyn upadku cesarstwa rzymskiego.

Piechota w czasach średniowiecza

Średniowiecze było czasem dominacji jazdy na polu bitwy. Piechota przez długi czas stanowiła jedynie formację pomocniczą, słabo uzbrojoną i zorganizowaną.
Już we wczesnym średniowieczu jazda była formacją dominującą w prawie wszystkich armiach barbarzyńskich. Wyjątek stanowiła armia Franków, którzy używali piechoty uzbrojonej w topory, oszczepy i miecze, atakującej najczęściej bezładnymi masami. Co ciekawe, wyposażenie takie było niezwykle kosztowne (w dawnym przeliczeniu równowartość ok. 10 dojnych krów).
Armie opierające się na pospolitym ruszeniu feudalnym nie były w stanie stworzyć poziom organizacji i dyscypliny na podobieństwo armii starożytnych. Jedynym państwem, które w dobie średniowiecza było zdolne utrzymywać dobrze zorganizowane armie, było Cesarstwo Bizantyjskie. Bizantyjczycy posługiwali się zarówno piechotą ciężkozbrojną (scutati), jak i lekkozbrojną (której większość stanowili łucznicy). Jednak nawet w armii bizantyjskiej piechota była formacją pomocniczą wobec jazdy.
Dopiero w XIII, XIV i XV wieku, wyszkolona i odpowiednio uzbrojona piechota zadała jeździe klęskę pod Stirling Bridge, Courtrai, Bannockburn, Crecy, Poitiers i Azincourt. Pierwszymi oznakami zbliżającego się renesansu piechoty było wprowadzenie w Europie kuszy (pierwsze potwierdzone użycie w bitwie pod Hastings w roku 1066) oraz wynalazek halabardy.

Czasy nowożytne

Od wieku XIII systematycznie wzrastało znaczenie piechoty. Wprowadzenie prochu w Europie było momentem przełomowym w całej historii wojskowości. W wieku XVI piechota uzbrojona w broń palną i piki mogła z powodzeniem powstrzymać szarżę wrogiej kawalerii. Coraz szersze stosowanie muszkietu spowodowało, że piechota, nazywana w epoce nowożytnej infanteria, uległa podziałowi na pikinierów i strzelców (muszkieterów). W XVI w. piechurzy formowali się na polu walki w zwarte czworoboki. W celu zapewnienia ciągłości ognia stosowali tzw. kontrmarsz, który polegał na kolejnym oddawaniu salwy przez poszczególne szeregi żołnierzy. Ci, którzy oddali strzał wycofywali się na tył kolumny w celu ponownego załadowania broni. Pikinierzy natomiast osłaniali strzelców przed atakiem jazdy wroga. Wynalezienie bagnetu spowodowało od drugiej połowy XVII wieku spadek przydatności pikinierów, halabardników oraz innych jednostek przeznaczonych do walki wręcz. W razie zaistnienia konieczności takiej walki, każdy piechur mógł ją podjąć używając muszkietu lub karabinu z bagnetem. Dodatkowo stopniowy rozwój broni palnej zmniejszył skuteczność szarży kawaleryjskiej, którą mogła powstrzymać dobrze wykonana salwa piechoty. Wszystko to spowodowało, że liczba pikinierów w oddziale wydatnie zmniejszyła się na początku XVIII wieku, by pod koniec tego stulecia praktycznie zniknąć z pól bitew. Formację piechurów uzbrojonych w broń białą (piki, kosy), pojawiały się jeszcze sporadycznie w XIX wieku, głównie w czasie powstań i rewolucji, były to jednak wyjątki od reguły i praktycznie można powiedzieć, że XVIII i XIX stulecie to epoka zdominowana przez broń palną. Przykładowe rodzaje piechoty XV-XIX wieku : fizylierzy, grenadierzy, pikinierzy, polska piechota łanowa, muszkieterzy, landsknechci.


Re: Wydział Piechoty

: 21, Marzec 1920
autor: Henryk von Groc

Rozwój Broni Strzeleckiej

Karabin powstał w XVI wieku w następstwie dążenia do podniesienia manewrowości dotychczas stosowanych rodzajów broni strzeleckiej, takich jak hakownica. Początkowo występował jako uzbrojenie jazdy. Od XVIII wieku karabiny stały się podstawowym uzbrojeniem piechoty, przeznaczonym do zwalczania celów żywych ogniem, bagnetem i kolbą. Równocześnie używano także określenia flinta i fuzja.
Do połowy XIX w. karabin był bronią jednostrzałową, odprzodową (ładowaną od wylotu lufy). Wyposażoną początkowo w zamek lontowy, następnie kołowy i skałkowy, a w końcu (od ok. 1820 r.) kapiszonowy. W ogromnej większości, karabiny posiadały lufy gładkoprzewodowe. Ich kaliber wynosił 17 - 19 mm. Długość broni wynosiła 150 - 160 cm. Karabiny wyposażone były w długie (35 - 50 cm) bagnety kłujące. Ich masa wynosiła 4,0 - 5,0 kg. Zasięg skutecznego ognia karabinowego sięgał 180-300 metrów. Pociski odlewane były z ołowiu w specjalnych formach. Miały kształt kulisty i masę 27-32 grama.

Obrazek
W uzbrojeniu kawalerii, występowały skrócone wersje karabinów zwane karabinkami. Miały one mniejszą masę i były niekiedy pozbawione bagnetu. Używano także karabinów i karabinków z lufami bruzdowanymi. Występowały one jednak bardzo rzadko, głównie jako broń strzelców wyborowych. Rzadkość ich występowania wynikała z wysokiej ceny i trudności produkcji. Poza tym broń z gładkim przewodem lufy, była znacznie prostsza w użyciu. W przypadku odprzodowej broni gwintowanej, pocisk ładowano przebijając go przez cały przewód lufy przy użyciu specjalnego stempla i drewnianego młotka. W broni gładkolufowej, między pociskiem i ścianą lufy, występował luz 2,0 - 0,5 mm. Ładowanie polegało więc tylko na wsypaniu do lufy prochu, uszczelnieniu go papierową przybitką i wrzuceniu pocisku.
W połowie XIX wieku, ponieważ technika była już wystarczająco rozwinięta, zastąpiono dotychczasowe karabiny nowymi, jednostrzałowymi, ładowanymi odtylcowo. Umożliwiały one strzelanie również z pozycji leżącej. Miały większą szybkostrzelność i skuteczny zasięg strzału.

Obrazek
Tak jak obecnie, karabiny były wyposażone w pasy do noszenia po przerzuceniu przez ramię.
Większość karabinów jest bronią palną, ale w tym samym okresie zdarzały się także karabiny na sprężone powietrze. Broń tego typu przetrwała do czasów obecnych jako popularna wiatrówka, używana raczej do strzelania sportowego niż jako broń bojowa.
Niektóre późniejsze karabiny posiadały lufy poligonalne z gwintem w postaci skręconego wielokąta. Specjalne pociski do tych karabinów również miały taki kształt, dopasowany do lufy, dzięki czemu podczas strzału uzyskiwały stabilizujący moment obrotowy. Była to broń raczej dużego kalibru, a amunicja wciąż nie była ściśle dopasowana do przewodu lufy. Przeprowadzono wiele eksperymentów z lufami o różnych kształtach gwintu, jak i kąta obrotu pocisku w lufie. Chociaż poligonalny zarys gwintu jest dość niezwykły, przetrwał jednak do czasów dzisiejszych i jest stosowany także w obecnie produkowanym pistolecie Glock.

Obrazek
Rozwiązania te zostały jednak stopniowo zastąpione przez cylindryczne lufy z gwintem w postaci wyciętych spiralnych rowków. Innowacja ta wyprzedziła nieznacznie wprowadzenie do produkcji masowej broni ładowanej odtylcowo, ponieważ wpychanie ładunku wraz z pociskiem od przodu gwintowanej lufy było niepraktyczne i uciążliwe. W niektórych systemach próbowano rozwiązać ten problem przez wprowadzenie pocisków podkalibrowych, których średnica zwiększała się podczas strzału. Jednym z najsłynniejszych tego typu rozwiązań był system Minié, polegający na zastosowaniu stożkowego pocisku z wydrążeniem wewnątrz, które powodowało rozszerzenie się pocisku i wpasowanie go w bruzdy gwintu lufy podczas strzału. Najsławniejsze karabiny systemu Minié to U. S. Springfield i brytyjski Enfield, które odegrały znaczącą rolę w amerykańskiej wojnie secesyjnej.
Pocisk wchodząc do lufy i pokonując opory związane z wcięciem się w gwint lufy oraz opory tarcia, powoduje zużywanie się lufy oraz jej szybkie nagrzewanie się. Z tego powodu karabiny maszynowe, a także wystrzeliwujące po kilkaset pocisków na minutę armaty przeciwlotnicze, wyposażone są w wymienne lufy, które mogą być szybko zmienione w celu ich ochłodzenia po wystrzeleniu kilkuset pocisków. Ponieważ utwardzone pociski przeciwpancerne zużywają lufę jeszcze szybciej, pokrywa się je miększym metalem lub teflonem. Obecnie produkowane pociski są najczęściej pokrywane miedzią, co zapewnia ten sam efekt.

Obrazek
Przez cały XIX wiek pocisk ewoluował, stając się stopniowo coraz mniejszy i lżejszy. W 1910 standardowe pociski tępołukowe zostały zastąpione przez spiczaste (ostrołukowe) pociski, charakteryzujące się zwiększonym zasięgiem i siłą przebicia. Budowa naboju również uległa ewolucji, od papierowej tuby zawierającej proch czarny i kulisty pocisk do łuski mosiężnej z integralną spłonką i zaciśniętym w szyjce łuski pociskiem. Czarny proch również został zastąpiony kordytem i innymi bezdymnymi mieszaninami ładunków miotających, które umożliwiają uzyskanie większych prędkości pocisku niż z wykorzystaniem prochu czarnego.
Karabiny były początkowo bronią jednostrzałową, odprzodową. W XVIII wieku skonstruowano broń ładowaną odtylcowo, która umożliwiała strzelcowi przeładowanie jej bez narażania się na ogień wroga, jednak niedokładne wykonanie, wady fabryczne i trudności w produkcji szczelnej amunicji uniemożliwiły jej szerokie rozpowszechnienie. W XIX wieku karabiny powtarzalne z zamkiem dźwigniowym, typu pump-action lub ślizgowo-obrotowym stały się standardem, a ich szybkostrzelność stale wzrastała przy jednoczesnym zwiększeniu niezawodności broni i zmniejszeniu liczby zacięć przy ładowaniu. Problem szczelności zamka został rozwiązany przez zastosowanie mosiężnych łusek nabojów, które rozszerzając się podczas strzału skutecznie uszczelniały komorę nabojową. Opracowany przez Paula Mausera w końcu XIX stulecia karabin z zamkiem iglicowym z pięcionabojowym magazynkiem, ze względu na swą niezawodność stał się światowym standardem karabinu i pozostał nim przez czas trwania obu wojen światowych i później. Karabin Mausera był zbliżony konstrukcyjnie do brytyjskiego 10-strzałowego Lee-Enfielda i amerykańskiego Springfielda M1903.
Pojawienie się karabinu maszynowego, broni o bardzo dużej sile ognia oraz artylerii z gwintowanymi lufami spowodowało zmianę sposobu walki na pozycyjną, polegającą na tym, że żołnierze wyposażeni w karabiny i karabiny maszynowe bronili swoich pozycji w okopach. Koszmar Wielkiej Wojny był najlepszym sprawdzianem i potwierdzeniem wartości karabinu jako broni.

Obrazek


Re: Wydział Piechoty

: 21, Marzec 1920
autor: Henryk von Groc

Naboje Strzeleckie

Nabój strzelecki pistoletowy lub karabinowy to jednostka amunicji broni palnej niezbędna do oddania jednego strzału. W skład naboju wchodzą :
* pocisk
* ładunek miotający (np. prochowy)
* zapłonnik - np. spłonka
* osłona całości łącząca wszystkie elementy - np. metalowa łuska

Obrazek

Istnieją również naboje pozbawione pocisku - np. tzw. "ślepe" oraz hukowe i gazowe. Naboje ślepe używane są w czasie ćwiczeń wojskowych do tzw. pozoracji, a także, np. w czołgach, do przedmuchiwania lufy. Służą również do imitacji prawdziwych strzałów (np. podczas uroczystości) lub też do wystrzeliwania z broni różnych dodatkowych pocisków takich jak np. granaty nasadkowe.
Stosowane też bywają naboje szkolne, pozbawione ładunku prochowego, z atrapą pocisku, służące do demonstracji oraz do szkoleń, np. nauczania ładowania i rozładowywania broni, jak również obchodzenia się z amunicją, np. w trakcie tzw. "taśmowania", to znaczy umieszczania poszczególnych nabojów w ogniwach taśmy do broni maszynowej.

Obrazek
Budowa naboju karabinowego

Obrazek
Budowa naboju pistoletowego


Re: Wydział Piechoty

: 22, Marzec 1920
autor: Henryk von Groc

Ubezpieczenie wojsk w czasie marszu, postoju i działań bojowych

Ubezpieczenie wojsk to ochrona przed niespodziewanym uderzeniem przeciwnika oraz działaniem jego naziemnego rozpoznania. W zależności od charakteru wykonywanych zadań pododdziały ubezpieczają się: w marszu - marszowym, w rejonach ześrodkowania (wyjściowym, odpoczynku) - postoju, w walce - ubezpieczeniem bojowym. Ponadto we wszystkich sytuacjach organizuje się ubezpieczenie bezpośrednie. Ilość sił i środków wydzielonych do ubezpieczenia zależy od stopnia zagrożenia ze strony przeciwnika, warunków meteorologicznych oraz pory doby.

Obrazek

Ubezpieczenie bezpośrednie organizuje się w każdych warunkach dla własnej ochrony przed niespodziewanym napadem przeciwnika. Wszystkie elementy ubezpieczeń bezpośrednich ściąga się do macierzystych pododdziałów w wypadku wykonania bezpośredniego uderzenia przez przeciwnika naziemnego na siły ubezpieczane. Dalsze zadania ich siły wykonują w składach pododdziałów. Wykonywanie zadań przez ubezpieczenie bezpośrednie przerywa się przed wyprowadzeniem sił głównych z zajmowanego rejonu.

W rejonie postoju są to:
służba ochronno-obronna
dyżurne środki ogniowe
posterunki ochronno-obronne
wartownicy przy wozach taborowych

Poza rejonem :
czujki (podsłuchy)
patrole piesze
placówki


Re: Wydział Piechoty

: 22, Marzec 1920
autor: Henryk von Groc

Ubezpieczenie marszowe

Ubezpieczenie marszowe chroni wojska w czasie przemarszu. Zapewnienia im czas i dogodne warunki rozwinięcia się i podjęcia walki. Ubezpieczenia marszowe z oddziału wysyła się na odległość nie przekraczającą pół godziny marszu. Organizuje się je w czasie przemarszów wojsk, gdy istnieje groźba zetknięcia się z przeciwnikiem.

Cele ubezpieczenia marszowego

* Zabezpieczenie wojsk przed niespodziewanym napadem przeciwnika oraz uprzedzenie niebezpieczeństwie napadu
* Zapewnienie wojskom ciągłości marszu; wiązanie działaniami atakujących grup przeciwnika; uniemożliwienie przeciwnikowi prowadzenia rozpoznania;
* Zwalczanie na drogach marszu drobnych grup przeciwnika, zwłaszcza jego grup dywersyjno - rozpoznawczych

Elementy ubezpieczenia marszowego

W marszu dofrontowym (Awangarda) - Oddział, pododdział maszerujący przed siłami głównymi związku taktycznego (oddziału). Stanowi element ubezpieczenia ugrupowania marszowego. Awangarda jest wysyłana na odległość 20-30 km od sił głównych przy marszu dofrontowym. Zadaniem awangardy jest ubezpieczanie maszerującej kolumny przed uderzeniem od czoła i zapewnieniem siłom głównym dogodnych warunków do rozwinięcia się i wejścia do walki. Zależnie od sytuacji i wielkości maszerującej kolumny awangarda może stanowić od 1/4 do 1/3 sił głównych. Awangarda ubezpiecza się zazwyczaj szpicą czołową wysyłana na odległość 5-10 km lub boczną do 5 km. Może wysłać też patrole boczne na odległość do 3 km.

W marszu odfrontowym (Ariergarda) – oddział, pododdział maszerujący z tyłu za głównymi siłami związku taktycznego (oddziału). Zadaniem ariergardy jest ubezpieczanie maszerującej kolumny przed uderzeniem od tyłu i zapewnienie jej swobodnego wykonywania marszu. Zależnie od sytuacji i wielkości maszerującej kolumny ariergarda może stanowić od 1/4 do 1/3 sił głównych. Ariergarda stanowi element ubezpieczenia ugrupowania marszowego. Przy wykonywaniu zadania podczas marszu awangarda powinna wykonywać marsz w takim tempie, aby nie opóźniać tempa marszu sił głównych. Drobne grupy przeciwnika niszczy z marszu, przy napotkaniu większych sił dąży do uchwycenia obiektu kluczowego, częścią sił wiąże przeciwnika od czoła z jednoczesnym wykonaniem manewru oskrzydlenia lub obejścia, rozbija jego siły główne częściami oraz wychodzi na jego tyły.


Re: Wydział Piechoty

: 22, Marzec 1920
autor: Henryk von Groc

Ubezpieczenie postoju

Ubezpieczenie postoju organizuje się w celu uniemożliwienia przeciwnikowi penetracji rejonów rozmieszczenia wojsk oraz dokonania niespodziewanego napadu, a w wypadku napadu, zatrzymania przeciwnika do czasu rozwinięcia się wojsk ubezpieczanych. W zależności od sytuacji wysyła się je na odległość gwarantującą zatrzymanie przeciwnika na czas niezbędny do reakcji ubezpieczanych wojsk.

Elementami ubezpieczenia postoju są :
czata
czujka
placówka


Re: Wydział Piechoty

: 22, Marzec 1920
autor: Henryk von Groc

Ubezpieczenie bojowe

Ubezpieczenie bojowe ochroni wojska przed niespodziewanym napadem naziemnym przeciwnika, przenikaniem jego elementów rozpoznania do rejonu działania oraz zmusza przeciwnika do wcześniejszego rozwinięcia sił głównych. Wysyła się je zazwyczaj na odległość nie przekraczającą zasięgu ognia środków strzelających na wprost.

Zadania ubezpieczeń bojowych

* Utrzymanie lub nawiązanie utraconego kontaktu ogniowego z przeciwnikiem
* Umożliwienie ubezpieczonym wojskom przyjęcia odpowiedniego ugrupowania i dokonanie manewru siłami i środkami
* Bezpośrednia ochrona wojsk w przerwach w walce, w czasie przegrupowań, luzowania lub wyjścia z walki
* Mylenie przeciwnika co do ilości sił, kierunku działania i zamiaru

Elementy ubezpieczenia bojowego

Pas przesłaniania – element ubezpieczenia bojowego, którego zadaniem jest osłona wojsk przed zaskakującym uderzeniem wroga. Stanowi go system pozycji obrony i urządzeń inżynieryjnych rozbudowywanych przed pierwszym pasem obrony. Organizuje się go w przypadku przechodzenia wojsk własnych do obrony bez styczności z przeciwnikiem . Działają w nim oddziały wydzielone czołowych związków taktycznych. Ich zadaniem jest rozpoznać siły i środki nieprzyjaciela, opóźnić jego natarcie, zmusić do wcześniejszego rozwinięcia wojsk. Celem obrony w pasie przesłaniania jest też wprowadzenie przeciwnika w błąd co do struktury obrony wojsk własnych.

Pozycja przednia

Bojowy patrol rozpoznania – doraźny element rozpoznawczy, przeznaczony do bezpośredniego rozpoznawania przeciwnika oraz terenu. Bojowy patrol rozpoznania zazwyczaj prowadzi działania przed frontem lub na skrzydłach pododdziału w pasie terenu między własnymi wojskami a przeciwnikiem. Odległość od wojsk własnych winna umożliwiać obserwowanie jego działania oraz wsparcie ogniem przez macierzysty pododdział – zazwyczaj nie przekracza 10 km. Patrol dane rozpoznawcze zdobywa metodę obserwacji. Może organizować też zasadzki oraz prowadzić walkę. Skład patrolu zależy od szczebla dowodzenia, który go organizuje oraz zadań rozpoznawczych, które ma wykonać. Zazwyczaj jest to wzmocniony pluton piechoty. Może też wystąpić wzmocnienie specjalistami innych rodzajów wojsk – zwiadowcami artylerii czy drużyną rozpoznania inżynieryjnego. W sprzyjających okolicznościach patrol może prowadzić rozpoznanie w ugrupowaniu przeciwnika.


Re: Wydział Piechoty

: 22, Marzec 1920
autor: Henryk von Groc

Pluton piechoty w natarciu

W zależności od powstałej sytuacji bojowej na polu walki i dla skutecznego prowadzenia walki pododdziały wszystkich rodzajów wojsk przyjmują ugrupowanie bojowe. Ugrupowanie bojowe jest to odpowiednie rozmieszczenie sił i środków w terenie, które ma zapewnić wykonanie zadania bojowego zgodnie z zamiarem walki.

Ugrupowanie bojowe plutonu piechoty składa się z ugrupowania drużyn i przydzielonych do plutonu środków ogniowych.
Drużyny dla prowadzenia walki rozwija się w tyralierę. Odstępy między żołnierzami wynoszą 6-8, a czasami 10-12 kroków. Po dojściu na odległość 25-30 metrów od przedniego skraju obrony nieprzyjaciela na komendę dowódcy: „Granatem-ognia”, szeregowcy zarzucają nieprzyjacielskie stanowiska granatami i z okrzykiem „Hura”, wdzierają się w pozycje nieprzyjaciela. Nie wchodząc do transzei, szeregowcy rażą i niszczą nieprzyjaciela ogniem, bagnetem lub kolbą i nie zatrzymując się kontynuują atak.
W czasie ataku nie wolno pozostawać w tyle. Każdy żołnierz powinien dążyć do jak najszybszego zbliżenia się do nieprzyjaciela i zniszczenia go ogniem i w walce wręcz. Pomyślne wysunięcie się bodaj jednego żołnierza do przodu powinno być niezwłocznie wsparte działaniem innych żołnierzy.
Jeżeli natarcie zostanie zatrzymane ogniem nieprzyjaciela, szeregowcy na rozkaz dowódcy drużyny powinni szybko i skrycie posuwać się od jednej zasłony do drugiej, pojedynczo, grupami lub całą drużyną, zbliżyć się do nieprzyjaciela, zaatakować go i zniszczyć. Otwarte odcinki terenu należy pokonywać biegiem całą drużyną, po dwóch lub pojedynczo.

W przypadku działania drużyny jako desantu na czołgu lub na dziale pancernym szeregowcy swoim ogniem niszczą wykrytych niszczycieli czołgów nieprzyjaciela oraz uprzedzają dowódcę czołgu o znajdujących się na przedzie przeszkodach i zaporach inżynieryjnych.
W razie konieczności, szeregowcy zeskakują z czołgu i pomagają mu w pokonaniu przeszkód i zapór.
W celu zniszczenia nieprzyjaciela zatrzymującego posuwanie się czołgu, szeregowcy na rozkaz dowódcy zeskakują z czołgu i razem z nim atakują nieprzyjaciela.
W przypadku zatrzymania się czołgu lub jego uszkodzenia szeregowcy nie zatrzymują się, a wykorzystując ogień własnej artylerii i moździerzy, atakują nieprzyjaciela bez czołgu.
Przy współdziałaniu drużyny piechoty z czołgiem, szeregowcy poruszają się za czołgiem.


Re: Wydział Piechoty

: 22, Marzec 1920
autor: Henryk von Groc

Pluton piechoty w obronie

Pododdziały przechodzą do obrony tylko na rozkaz wyższego dowódcy i bez jego rozkazu nie mają prawa wycofać się z bronionych pozycji.

W zależności od sytuacji obrona może być organizowana :
a. Bez styczności z nieprzyjacielem i wówczas pododdziały będą miały więcej czasu na przygotowanie obrony.
b. W bezpośredniej styczności z nieprzyjacielem znajdującym się niejednokrotnie w bardzo bliskiej odległości od naszych wojsk. Obronę wówczas organizuje się pod ogniem nieprzyjaciela.
Zadaniem pododdziału piechoty w obronie jest uporczywie bronić swoich stanowisk i we współdziałaniu z ogniowymi środkami wsparcia, odpierać ataki nieprzyjaciela . Zajęte stanowisko, okop lub transzeję szeregowcy powinni dobrze zamaskować, aby nieprzyjacielowi trudno było wykryć ich rozmieszczenie.

Po rozpoczęciu natarcia przez nieprzyjaciela, szeregowcy powinni prowadzić celny ogień do jego piechoty i obsługi środków ogniowych. Gdy nieprzyjaciel znajduje się w odległości ponad 400 metrów, ogień do niego prowadzą tylko strzelcy wyborowi i obsługi ręcznych karabinów maszynowych. Szeregowcy mogą prowadzić ogień tylko na rozkaz dowódcy.
Do nieprzyjaciela znajdującego się w odległości 400 metrów i bliżej, szeregowcy prowadzą ogień bez rozkazu dowódcy.
Przede wszystkim należy niszczyć nieprzyjaciela znajdującego się na czołgach (desant) i za czołgami. Czołgi należy niszczyć granatami. Granaty należy rzucać pod gąsienice. Uszkodzony w ten sposób czołg będzie zniszczony innymi środkami przeciwpancernymi.
Jeżeli czołg przechodzi przez transzeję, żołnierz powinien się ukryć na dnie transzei, a po przejściu przez nią czołgu, szybko zająć swoje stanowisko, rzucić granat na tylną część czołgu i otworzyć celny ogień do piechoty podążającej za czołgiem.
Jeżeli piechocie nieprzyjaciela uda się podejść za czołgiem do pozycji zajmowanej przez drużynę na odległość 30-40 m, należy spotkać ją silnym ogniem i granatami, a piechotę, która wdarła się do transzei drużyny , zniszczyć w walce wręcz.

Po odparciu ataku nieprzyjaciela szeregowcy sprawdzają stan swej broni, uzupełniają amunicję, naprawiają powstałe uszkodzenia w transzei, w stanowiskach ogniowych, w zaporach oraz prowadza obserwację przedpola i przygotowują się do odparcia ponownego ataku nieprzyjaciela.